Freitag, 30. Oktober 2009

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

Η ζωη ειναι δικη μου
και το σωμα μου
και οτι θελω εγω το κανω
με την τρελα μου.
Απο μωρο με εχουν κουρασει
με το μη και μη -
"μη ετουτο, μη το αλλο
θα καταστραφεις".
"Μη ξενυχτας,
μην πινεις,
μην αυνανιστεις -
θα αρρωστησεις,
θα πεθανεις
και θα κολαστεις".
Και παντοτε μου λεγανε
"να' σαι καλο παιδι
και προσευχη να κανεις
προτου να κοιμηθεις".
"Θα σε προσεχει ο Θεος
θα κανεις προκοπη
και ολα καλα θα εχεις
σε ολη τη διαδρομη".
Και ολα αυτα με κανανε
να αισθανομαι σαν ουφο
και ολοι με προσφωνουσανε
"να, ηρθε και ο μαλουχος".
Και ολα αυτα με κανανε
να μπω σε μοναστηρι
και μου 'φυγε ολη η ζωη
μπροστα σε ενα ψαλτηρι.
Και ηλθε προχτες στον υπνο μου
ο μεγας θεοτορος
και μου'πε
"φιλε εχασες,
ανακωχη εκαναμε
εγω και ο Eωσφορος".
"Ενωθηκαν ολα μαζι
με ενα μεγαλο θολο
εγεμησε η κολαση,
δεν εχει αλλο χωρο".
Και το πρωι που ξυπνησα
ζητουσα εξηγησεις
γιατι εγω ν'αδικηθω
κι ο αλλος να κερδισει.
Που ολα τα απολαυσε
απ΄την αρχη ως το τελος
και εγω τις δεκα εντολες
στο χερι ευαγγελιο.

Donnerstag, 29. Oktober 2009

ΣΤΟ ΑΜΗΝ.

Οταν θα φτασει στο αμην
η προσκαιρη ζωη σου,
μεγαλη μαχη κανουνε
το σωμα και η ψυχη σου.
Και θα ζοριζεσαι, θα ακροβατεις,
λιγο ακομη για να αντεξεις
και θα πονας, θα προσπαθεις
να βγουν οι τελευταιες λεξεις.
Και οσο αδυνατο και να 'ναι το κορμι,
κραταει την ψυχη που παει να δραπετευσει
το χωρισμο, το ειναι σου
δεν θελει να το πιστεψει.
Η παλη γινεται σκληρη
και αν δεν μπορει να επιβληθει,
σε ζητιανια προσφευγει,
την ενωση γυρευει.
Να πτοηθει, να λυπηθει
και το κορμι να ζωντανεψει
το παραμυθι της ζωης
παρατα να γυρεψει.
Καποια στιγμη θα 'ρθει το τελος της ζωης
- ειναι καθιερωμενο
και θα χωρισουνε τα δυο,
του ανθρωπου πεπρωμενο.
Η μεν ψυχη θα φυγει αορατη στο αγνωστο,
στον αερα,
το δε κορμι μεσα στη γη,
σκονη σε μια κασετα.
Και για ολα οσα μασουλαν
να γινεται κουβεντα
στρερεψε πλεον η γη,
δεν εχει παραπερα.
Αφησε τα γονιδια σου
και οτι αλλο μπορεσεις
και μην ακους καθε κουτο,
οτι θα επανελθεις.

Mittwoch, 28. Oktober 2009

ΑΙΩΡΑ.

Αιωρη ειναι η ζωη
τα παντα αιωρουνται
κινουνται σαν το εκκρεμες
πασχιζουν να σταθουνε.
Αυτη τους η ασταθεια
τα κανει να υπαρχουν
η ζωη παιρνει μπροστα
και τρεχουν για να φτασουν.
Η γη γυριζει και αυτη
γυρω απο τον ζωοδοτη
απο αυτον παιρνει ζωη
και ελπιδα η ανθρωποτης.
Τεσσερα δις και κατι
που εφτιαξε ο πλαστης
το ποσο ακομα η γη θα ζει
μονο ο Θεος θα γραψει.
Σε θελω ηλιε οδηγο
φεγγε μου σε παρακαλω
να συναντησω τον Θεο
εχω ερωτημα καυτο.
Αιωρη και μετεωρη
ειναι η φυση ολη
και νιωθω εγω το ειναι μου
σαν εκκρεμες ρολοι.
Και αγωνιω καθε λεπτο
και αιωρουμαι συνεχως
σαν ψυχουλακι μοριακο
αιωρουμαι στο κενο.
Και ο Θεος
πνευμα διαρκει
το συμπαν ολο επιτηρει
ολα τα καταγραφει
με αερικη γραφη.