ΘΑΛΑΣΣΑ.

Υβριζουμε τη θαλασσα ενω αυτη δε φταιει,

ο ανεμος ειναι το κακο που θαλασσα αγριευει.

Και ολοι αναθεματιζουμε τη θαλασσα την ερμη

ο ανεμος ειναι φονιας, η θαλασσα προσφερει.

Η θαλασσα τροφοδοτει ανθρωπο και πλανητη

και με νερο της θαλασσας φωτια μπορεις να σβησεις.

Το πως γεννηθηκε η ζωη, η επιστημη ξερει

γεννηθηκε στη θαλασσα, στις λιμνες και τα ελη.

Ο ανεμος αντιπαλος, παντα την αγριευει

κι οταν μαζι του μαχεται, ανθρωπους θα παιδευει.

Μου φαινεται ομως φιλοι μου, τα εχω περιπλεξει,

γιατι η φυση ειναι σωστη, σοφα τα εχει πλεξει.

Η θαλασα τρελαινεται, σαν θηλυκο που ειναι

και ο ανεμος την προκαλει με θρασος και ασχημιες.

Η θαλασσα γινεται ασπλαχνη οταν θα αγριεψει,

με Αδη συνεργαζεται, ψυχουλες θα πονεσει.

Και στο τσουναμι ολο αυτη φουσκωνει και μουγκριζει

στο περασμα της οπου μπει, καστρα βουνα σκορπιζει.

ΕΡΩΤΑΣ.

Οι νεοι να ερωτευονται

οι γεροι να κοιμουνται

δωστε λεφτα στους νεους μας

τα νιατα να χαρουνε!

Ο ερωτας για τη ζωη

το πιο ομορφο μεθυσι

πλεεις και ολα τα ξεχνας

στου ερωτα το παιχνιδι.

Ο ερωτας ειναι βασιλιας,

ο πλουτος για τη νιοτη

ολα σου γυρω τραγουδουν

και γινεσαι ιπποτης.

Ο ερωτας ταυτιζεται με λαβα ηφαιστειου

που καιγονται ολα μεσα σου, μα οι χαρες τις σβηνουν.

Η φτωχεια και ο ερωτας

τα δυο κακα και μαυρα

μα απ' τα δυο χειροτερο

του ερωτος η λαυρα.

Παντα με φτανει ο ερωτας

στα τεσσερα κι ας τρεχω

γιατι εκεινος ειν' φτερωτος

και εγω δυο ποδια εχω.

Ο ερωτας εχει φτερα

και ισως και πεταξει

τσαμπα μην τρεχεις και πονας

ποτε δεν θα τον φτασεις.

Ο πιο ' μορφος ειναι θεος,

την πιο 'μορφη εχει μανα

τα ομορφα δινουν χαρα,

συγκινηση με κλαμα.

ΑΛΛΑΓΕΣ.

Τιποτε αμεταβλητο και μη στενοχωριεσαι

ο χρονος ειν' φθοροποιος, δυσκολα διατηρειται.

Ο χρονος λειωνει σιδερα και ολα τα αλλαζει

ως και η ψυχη που ειναι γλυκεια, κατραμι την εκανει.

Διαλυει σπιτια, αντρογυνα,

σε ολα φταει ο χρονος,

αλλαζει σκεψεις ο ανθρωπος

απ' την αγαπη φθονος.

Τιποτε αναλειωτο, ειναι σκληρος ο πονος

και παρακλησεις δεν περνουν, να λυπηθει ο χρονος.

Ολα τα φθειρει ο ατιμος, τιποτε δεν λυπαται

και πεταξε απο μεσα σου ολες τις αυταπατες.

ΤΟ ΜΩΡΟ.

Γιατι να κλαει το μωρο την ωρα που γεννεται

κανεις δεν ερωτηθηκε και δεν ομολογιεται.

Τι να το κανει αραγε απ' την κοιλια που βγαινει

και κλαιει και οδυρεται σε ανθρωπους οπου βλεπει;

Πως βλεπουνε τον ανθρωπο και κλαινε και σπαραζουν,

τι τα τρομαζει αραγε και πανικος τα πιανει...

Φαινεται πως διασιθανονται το τι τα περιμενει,

οτι το περασμα απο την γη, πορεια κολασμενη.

Διαισθανονται σκληροτητα, πολλες φορες το μισος,

τον ανισο τον πολεμο μες της ζωης τον βιο.

Μια περιπλανιση η ζωη, χωρις εμπιστοσυνη

εκει που καποιος σ' αγαπα, κλωτσια μετα σου δινει.

Τις θυελλες μες το μυαλο απο μωρο θα νιωσεις,

αγωνες, λυπες και χαρες θα 'ρθουν και θα τις βιωσεις.

Η ζωη ειναι ενα αινιγμα, δεν εχει καμια λυση,

μοναχα ο ταφος ο ψυχρος οπου θα σε κοιμησει.

Ολα τα χρονια του βιου μας να 'ναι αρμονικα,

οπως τα μερη αγαλματος που ειναι θαυμαστα.

ΚΑΛΟΣ - ΚΑΚΟΣ.

Οι ανθρωποι ολοι μοιαζουνε στο σωμα, τη μορφη τους,

αλλα πολλες οι διαφορες που 'χουν μες την ψυχη τους.

Αλλος εχει ψυχη φιδιου και αλλος ψυχη αγγελου,

αλλος ψυχη εχει γουρουνιου, πιρανχας η' ερπετου.

Ο ενας ειναι δωρητης, το αιμα του προσφερει,

ο αλλος ειν' καννιβαλος, τη σαρκα σου γυρευει.

Ο ενας εχει την ροπη να κλεβει, να ληστευει,

ο αλλος να θυσιαζεται για να σε προστατευει.

Ο ενας εχει αρετες, αρχοντας γεννημενος,

ο αλλος να 'ναι δαιμονας, για το κακο φερμενος.

Γιατι οι τοσες διαφορες στη φυση των ανθρωπων,

ο ενας να κραταει σταυρο και ο αλλος οπλον.

Γι' αυτο υπαρχει συγκρουση στ' ανθρωπινο το γενος

αφου γεννιεται ο καλος, μα κι ο διεστραμμενος.

Ο ΘΥΜΟΣ.

Λενε θυμωνει ο ανθρωπος

και τον κατηγορουνε

γιατι δεν βλεπουνε σωστα,

λαθος τα εκτιμουνε.

Που τον θυμο τον βλεπουμε

σε ολα και στη φυση

βλεπεις στη θαλασσα θυμο

και θελει να σε πνιξει.

Θυμωνει και ο ανεμος

κτυπα να σε τσακισει

θυμωνει και ο ποταμος

φουσκωνει και βουιζει.

Και ολα στη γη θυμωνουνε

αν θα παρατηρησεις

θυμωνει το μικρο παιδι

αν παιξεις και το θιξεις.

Δεν συγκρατειται ο θυμος

δυσκολα τον δαμαζεις

κι ας εισαι ο πιο ψυχραιμος

και συνετος με χαρη.

Μια Κιρκη ειναι μεσα μας

στο αιμα, την ψυχη μας

η Κιρκη ειναι οξυθυμη

σα λυσσασμενη σκυλα.

Αυτη μας κανει λεοντες,

τα νευρα μας τεντωνει,

αλλαζει ο χαρακτηρας μας

και το μυαλο θολωνει.

Ακροβατουμε στη ζωη

σ' αυτο το παραμυθι,

η Κιρκη σαν τον διαβολο

μας μπαινει μες τη μυτη.

ΑΝΑΒΑΣΗ - ΜΕΤΑΒΑΣΗ.

Aναβαση - Μεταβαση, τα δυο μ' εχουν μπλεξει

λιγοστεψαν τα χρονια μου, δεν εχω επιλεξει.

Αναβαση ειναι ο Θεος που πας να συναντησεις,

Μεταβαση το αγνωστο και που θα καταληξεις.

Μεταβαση πανε πολλοι, Αναβαση οι λιγοι,

αυτος που κατι πιστεψε και αγιος παει να γινει.

Εγω συνεχεια ακροβατω, οι μερες μου κοντευουν

και ολο στη Μεταβαση οι σκεψεις μου πηγαινουν.

Γιατι τα δυο ειναι' παρηγορια να μη φοβασαι μελλον

μα εγω πιστευω πως στη γη ειναι αρχη και τελος.

Και στο φιναλε μια στιγμη γνωριζω πως θα φτασω

το εργο εδω τελειωσε, πληρωσα οποιο λαθος.

Η Μεταβαση ειναι αρκετη απ' τη ζωη στο χωμα

και δε χρειαζομαι αλλου που λενε κατι ψωνια.

ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ.

Το παλιο λεωφορειο

πανω κατω, περα δωθε

κουβαλα τους ταξιδιωτες,

τους αστους και τους αγροτες.

Που αν μπορουσε να μιλησει,

πληθη να εξιστορησει

το τι ειδε και που πηγε

ποσους αφησε και πηρε.

Χιλιαδες μπαιναν ταξιδιωτες

οταν ανοιγαν οι πορτες

δεν υπαρχουνε διακρισεις

ολοι μεσα ειναι ισοι.

Μοιαζει μ' ελευθερη γυναικα

που δεν εχει ορια ουτε μπεσα

και στους δρομους τριγυριζει

αγκαλια και ερωτα δινει.

Ειναι σαν το λεωφορειο

που πληρωνεις εισιτηριο

και εαν δεν εχεις εξω μενεις

σαν τον δολιο Διογενη.

Γερασμενο λεωφορειο

και παροπλισμενο πλοιο

γινεται καθε γυναικα

που εκδιδεται συνεχεια.

Γινεται αδειανο κουβαρι

εξω στο παλι γκαραζι

η γυναικα ταυτισμενη

μονη, περιφρονημενη.

Εχει μεινει αμανατι

σαν την πεταμενη σταχτη

στη γωνια καθε σπιτιου

στην ακρη του τζακιου.

ΑΙΜΑ.

Γιατι να χυνεται το αιμα που ειναι τοσο ακριβο,

που αν το χρειαστεις το ψαχνεις και δε στο δινει μητε αδελφος;

Γιατι για τα πετρελαια χυνονται τοσα αιματα

και αυτην την βαρβαροτητα δικαιολογουν με ψεματα.

Ολο πολεμους κανουνε, τοσες ψυχες να χανονται

συγχρονα οπλα φτιαχνονται, πολλους για να ξεκανουνε.

Θελω να πεσει η οργη σ' αυτους που οπλα φτιαχνουν,

να ξεκληρισει ο Θεος το σοι, τα παιδια τους.

Θελω ο Θεος καποια στιγμη το θαυμα του να κανει

και το φαι στο πιατο τους σε αιμα να αλλαξει.

Που δε χορταινουν αιματα στης μαχης τα πεδια

για να ελεγχουν τις πηγες κατω στην Αραβια.

Και αυτοι λεγονται ανθρωποι, κρατουνε τη σκυταλη

και δημιουργουν τις συμφορες μην τους τις παρουν αλλοι.

Γι' αυτο και 'γω πολλες φορες γκρινιαζω και φωναζω

στο σπιτι ολα τα 'σπασα και στον Θεο κραυγαζω.

ΠΡΟΓΟΝΟΙ.

Να μην περιφανευεσαι για την καταγωγη σου

εαν πιστευεις απο πηλο προπατορας η αρχη σου.

Καθενας να στηριζεται σ' ατομικη αξια

οι δοξες των προγονων σου δεν εχουν σημασια.

Οσοι απο εμας προβαλουνε την δοξα των προγονων,

ψαχνουνε να βρουν καρπους στο ξεραμενο δεντρο.

Ευγενικη καταγωγη ποτε σου μην επικαλεστεις

θα εισαι στιγμα και ντροπη στων προγονων την αρετη.

Οποιος κομπαζει και μιλα για την καταγωγη του

μηδενικο θα γινεται σ' αυτα που δεν τ' ανηκουν.

Οι πραξεις ειναι ευγενεις, οχι η καταγωγη σου

πρεπει να εχεις ταλαντα, διαμαντια στην ψυχη σου.

Επι το πλειστον σημερα, οσοι απο αυτους κομπαζουν

ειναι κουφιοι και φτηνοι, τους προγονους τους ντροπιαζουν.

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.

Ο ερωτας ανικητος

γιατι εχει μεσα πονο

και σε χτυπαει τρυφερα

στο μαγουλο, στον ωμο.

Ο πονος οσο κι αν χτυπα

ο ερωτας γλυκαινει

ο ερωτας ειν' απανεμια

ζωης κατατρεγμενης.

Ο πιο ομορφος ειναι θεος

σε οποια καρδια κι αν μπαινει

φερνει χαρα, αναταση,

ανοιξη ανθισμενη.

Ο αμοιβαιος ερωτας στ' αποκορυφωμα του

ειναι ο ανωτατος θεος μεσα στην αγκαλια σου.

Ο ερωτας μπαινει παντου

σε βιλες, σε καλυβια

και αιχμαλωτιζει τις καρδιες

δεν ξεχωριζει φυλα.

Οι πονοι παντα ερχονται

τον ερωτα συνοδευουν

γιατι ο ερως ειν' τυφλος

ασκεπτα σημαδευει.

Τον ερωτα τον πιο ομορφο φανταστηκε η ανθρωποτης

τον ζωγραφισαν φτερωτο και ευθυβολο τοξοτη.

Παρα πολλοι πληγωθηκαν

στου ερωτα τα βελη

και ειναι και ο θανατος γλυκος

και οι δυο ερωτευμενοι.

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.

Ολα εχουν μια καταληξη και ολα εχουν τελος

το συμπαν ειναι' μοναδικο, ειν' απομακρυσμενο

η απεραντοσυνη του δεν εχει τελος, ακρη

που οι αστρονομοι ψαχνουνε και σπαζουν το κεφαλι.

Και με την φαντασια τους σεναρια να μας φτιαχνουν

οπως του Βερν τα γραπτα που εχουμε διαβασει.

Ολα καπου καταληγουνε και βρισκουν καπου βαση

το συμπαν ειν' ατελειωτο,

αστο, μην το κουραζεις.

Ριξε το ενδιαφερον σου εδω, σε ολα τα επιγεια

ο ηλιος ποτε δεν θα ριχτει χτυπωντας τον με μπηλια.

Το συμπαν ακαταλυπτο μες το φτωχο μυαλο μας

και ολοι ορια να 'χουμε στο καθε μας γραπτο μας.

Που βλεπω πολλοι τρομαζουνε

στη γη, σ' ολον τον κοσμο

το περιβαλλον θα γενει ο θανατος και ο τρομος.

Στο συμπαν ακρη δεν θα βρεις,

μονο μυαλο παιδευεις

και ωκεανος δεν θ' αδειαστει μητε και με βαρελι.

Ο ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΣ.

Ενα απ' τα ελαττωματα ειν' η πλεονεξια

κανει κακο στο ατομο μα και στην κοινωνια.

Ο πλεονεκτης ανθρωπος ποτε δεν θα χορτασει

σαν κοτα παρομοιαζεται που τρεχει για ν' αρπαξει.

Οι πλεονεκτες ανθρωποι παντα θα αδικησουν

στα ακρα παντα φτανουνε τις τσεπες να γεμισουν.

Ο πλεονεκτης ανθρωπος δεν εχει ορια, μετρο,

αχορταγος στο μεγιστο, ενα γουρουνι σκετο.

Δεν τον ενοιαζει τιποτε,

διπλα του κι αν πεθαινεις

το μονο ενδιαφερον του

το πως να τα μαζευει.

Μα ειναι κακο για δαυτονε,

καλα μην απολαυσει

ο απληστος το σκεφτεται

δεν θελει να αλλαξει.

Απληστια, Τσιγκουνια, Πλουτος, Φιλαργυρια

ειναι τα τεσσερα παιδια που φερνουν κτηνωδια.

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ.

Γιατι τις τοσες ομορφιες μικρουλα πεταλουδα

και της ζωης σου η διαρκεια μονο μιση μερουλα;

Να ζωντανευεις το πρωι,

το βραδυ να πεθαινεις

το θαυμαστο της ομορφιας

να μην το προλαβαινεις;

Γιατι ερχεσαι την ανοιξη, ομορφη πεταλουδα

που ειναι ολα χαρουμενα, που ανθιζουνε τα κρινα;

Και χιλια ματια να 'χαμε παλι θα ησαν λιγα

για ν' απολαυσει ο ανθρωπος της ανοιξης το μειγμα.

Γυρω σου τοσα χρωματα και τοση αρμονια

ποιος ο συνθετης που εγραψε τουτην την συμφωνια;

Που τραγουδουνε τα πουλια, αγγελων μελωδια

και ολα ανασταινονται μ' αγνωστη χορωδια.

Εσυ πεταλουδιτσα μου θα ζεις για λιγες ωρες

τον πλαστη που σε εφτιαξε ποτιζεις στενοχωριες.

Το εργο του που επλασε συντομα να πεθαινει,

τεχνη και φαντασια του

ευαισθητη, χαμενη.

ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ.

Ο ανθρωπος ξεχωριστος που εφτιαξε ο πλαστης

και σε μιας νυχτας βασανα μπορει και να γερασει.

Ο ανθρωπος ειναι δυνατος,

σιδερο και ατσαλι

αντεχει στην παλη της ζωης

και βγαινει παλικαρι.

Τα ψυχικα χτυπηματα ειναι που τον διαλυουν

και ρακος τον εκανουνε, στο μηδεν τον ξεφτηλιζουν.

Εγω μοιαζω στον Σισυφο και παντα φορτωμενος

και με το πεισμα εφτανα στης διαδρομης το τελος.

Μα σε μια νυχτα εσπασα που ενιωσα προδωμενος

απο αυτους που αγαπαγα και ημουν δεμενος.

Εσπασανε τα κοκκαλα μου

επεσαν τα μαλλια μου

ενεκρωσε το σωμα μου

και ολα τα κυτταρα μου.

Σα γερασμενο αλογο στους δρομους τριγυριζω

και σαν τον κρινο τον λευκο που εχει γινει γκριζος.

Και λιωνει το κορμακι μου σαν πατημενο χιονι

παροτι ηρθε η ανοιξη και η φυση ξανανιωνει.

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Αν εχεις την συνειδηση πολλα καταλαβαινεις

και δεν θα βλαψεις ανθρωπο, ν' αποκομησεις κερδη.

Η καθαρη συνειδηση γλυκο το προσκεφαλι

καθε καλος και εναρετος ησυχο υπνο κανει.

Η ησυχη συνειδηση χρυσος για τη ζωη μας

την εχουνε μονο αυτοι που δεν εκαμουν κριμα.

Ανθρωπος ασυνειδητος πολλα θα καταστρωσει

μια μερα η συνειδηση σκληρα θα τον πληρωσει.

Η συνειδηση αλαθητος κριτης

αν ανοιξες πληγη

οι τυψεις θα ξυπνησουν

με κοφτερο σπαθι

θα 'ρθουν να σε βασανισουν.

Πολλους ανθρωπους γνωρισα οι τυψεις να τους τρωνε

λιγο υπνο μονο να περνουνε πανω στις πολυθρονες.

Μεσα μας ειναι δυο ψυχες,

συνειδηση και τυψη

η μια κραταει χαλινο

η αλλη βασανιζει.

Εγω την μια εδιαλεξα, κρατησα στην ψυχη μου,

αυτη που λεν' συνειδηση εγινε η πιστη μου.

Η ΠΕΙΡΑ.

Η πειρα ειναι δασκαλος καλυτερος απ' ολους

που δεν θα βρεις σε Χαρβαρντ, Οξφορδη και Σορβωνη.

Στην πειρα πολλα οφειλονται και στις παρατηρησεις

και με μελετη εξυπνη εφτασανε στις λυσεις.

Ο πιο καλος ο δασκαλος και οχι ο πληρωμενος

η πειρα αρχη της γνωσεως στ' ανθρωπινο το γενος.

Στην πειρα βασιζοσανε ολοι οι λαοι του κοσμου

πειρα και παρατηρηση, γιατροι και αστρονομοι

απο εμπειρους εδοθει η αρχη, γιναν οι επιστημες

και ιδρυθηκαν οι σχολες και εχουμε επιτυχιες.

Περασαν ανοιχτα μυαλα δια μεσω των αιωνων

μα στην πυρα τους εριχναν νομοι των θεολογων.

Απο μυαλα τετραγωνα και πολυφωτισμενα

οι επιστημες εφτασαν πολυ ψηλα στ' αστερια.

Ακομη θα 'ταν πιο ψηλα μ' ελευθερο πεδιο

αν δεν εβαζανε φραγμους καποιοι τυφλοι και ο κληρος.

Η ΠΕΙΝΑ.

Η πεινα φερνει την οργη

τυφλωνονται τα ματια

και δεν κρατιουνται οι ανθρωποι

με αδεια τα στομαχια.

Η πεινα εξαγριωση

ο ανθρωπος δεν κρατιεται

ξεχναει νομους φυλακες

και ολες τις συνεπειες.

Κανενας λογος δεν μπορει

να κατευνασει πεινα

γιατι η κοιλια η αδειανη

δεν δινει σημασια.

Μην προσπαθησεις με τα θα

που λες στον πεινασμενο

το μαγουλο του κοιταξε

οπου δεν εχει μελλον.

Η πεινα φερνει θανατο

φρικτο και πονεμενο

και πριν να φτασει ως εκει

κτηνος αγριεμενο.

Ολα στην πεινα τα ξεχνα

ερωτες και φιλια

στο βαθος το στομαχι του

νιωθει χιλιαδες φιδια.

Δεν τον αφηνουν ησυχο

τα τοσα κυτταρα του

ζητουν να τροφοδοτηθουν

και γδερνουν την κοιλια του.

Η πεινα ασυγκρατητη

στο νου τη λογικη του.

Ο πολεμος μες την κοιλια

ασυγκριτα μεγαλος

καννιβαλος μπορει να γινει

αγριος ανθρωποφαγος.

ΠΑΤΡΙΔΑ.

Μεγαλη δυστυχια

πατριδα ν' αγαπας

το αιμα σου να προσφερεις

και αυτη να σε πετα.

Καλλιο να μη σ' αγαπαγα,

να εφευγα στα ξενα,

να πηγαινα εκει που αγαπαν

και σεβονται τον καθενα.

Ειναι μεγαλη συμφορα

Ελληνας να γεννιεσαι -

- η πατριδα σε πατα,

στον καλαθο πετιεσαι.

Πολλοι δωσαν το αιμα τους,

δοξασαν την πατριδα

μα οι πιο πολλοι ξεχαστηκαν

και δεν θα βρεις το μνημα.

Μα καποιος ισως να μου πει,

τι φταιει η πατριδα;

Οι ανθρωποι ειναι αυτοι

που δινουν τ' αριστεια.

Αλλα και εγω τους απαντω,

το χωμα ειναι το ιδιο,

οι ανθρωποι ειναι που το χαλαν

το κανουν καφενειο.

Σε ανθρωπους αναφερομαι,

ακατεργαστα κουμασια

που ρεπουνε στον πλουτισμο,

στην αρπαγη, στη μασα.

Καθε γωνια, καθε στενο

και μια καφετερια

αυτη ειναι η αναπτυξη -

- ειμαστε για τα γελια.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ.

Δεν θελω εγω να νοσταλγω

γιατι γεννηθηκα φτωχος.

Στον χρονο μου τον παιδικο δεν θελω να αναφερθω.

Και οσοι μου τον θυμιζετε

εχθροι μου παντα γινεστε

μου φερνετε μεσ' το μυαλο

κακιες στιγμες και παιδεμο.

Νερο δεν ειχα για να πιω

και σπιτι για να κοιμηθω

και στις πατουσες μου τις δυο

αγκαθια εβγαζα διαρκως.

Δεν ειχα μια καλη στιγμη

να νοσταλγησει η ψυχη

σε τρυπα εχουν πεταχτει

οι νοστοι μου οι παιδικοι.

Ζω μονο το καθημερινο

εχθρος μου ειν' το παρελθον

το μελλον με απασχολει

να μην γυρισουν οι τροχοι.

Και να πληρωσει αλλη γενια καταρες καθε κερατα

αυτα που πληρωσα εγω απο παλιοσκυλο κακο.

Και εχασα τα αισθηματα στα παιδικα μου βηματα

και μεινανε ολα νεκρα

παγωσανε παντοτινα.

Γι' αυτο και εβγαλα απο το μυαλο

το παιδικο μου παρελθον

που ο πονος και ο οδυρμος

ητανε καθημερινος.

Τα δημιουργησαν οι τρελοι

που εστειλε ο Θεος στη γη

ματωσανε παντου

σφαγη

σε μενα εμεινε η πληγη.

Ο ΚΥΚΛΩΝΑΣ.

Σαν τον κυκλωνα ερχονται

τα βασανα και οι πονοι

και σου ρημαζουν τη ζωη

και η ψυχη παγωνει.

Ολα μαυριζουν γυρω σου

και ο ηλιος σκοτεινιαζει

και το κορμι σου το χτυπα

ηλεκτρικο δρεπανι.

Και οι τυφωνες μονομιας

ολα τα διασκορπιζουν

και τα πολλα χτυπηματα

το σωμα το διαλυουν.

Ενας σιφουνας η ζωη,

σαν τσοφλι σε πεταει

θα κανει πετρα την καρδια

και το κορμι ας ποναει.

Συνεχεια θα παραπατας,

ψαχνεις στηριγμα να βρεις

η αισθηση οτι περπατας

πανω σε λεπτο σχοινι.

Και ο κυκλωνας σα χαρτι

θα σε στριφογυριζει

και της ζωης το προγραμμα

σ' αναποδογυριζει.

Και το μυαλο στους κραδασμους

θα καιγεται, θα βραζει

σαν μπουρμπουλιθρες σε νερο

που βραζει στο καζανι.

Και ερχεται το εγκεφαλικο,

μεγαλη τραγωδια,

καλυτερα να σ' ετρωγαν

τα αγρια θηρια.

ΚΟΡΟΙΔΙΑ.

Μην κοροιδευεις εαυτον και γινεσαι γελοιος

και περα δωθε να πετας σαν τσακισμενο πλοιο.

Τη μια μερα στον Χριστο ταχα μας λες πιστευεις,

την αλλη μερα τα παιδια σκοτωνεις και παιδευεις.

Επιθυμιες της στιγμης

ριχνουν, υπανθρωπιζουν,

μειωνουνε την λογικη

και ανεμοι σε τσακιζουν.

Χανεται το φιλοτιμο, καθε ελεγχος και ηθος

σε επιθυμιας εκπληρωση και γινεται ενας λυκος.

Και τους χορευεις γυρω σου σαν να 'ναι μαριονετες

με εξουσιες κρατικες και με γεματες τσεπες.

Τους κανεις ολους κολακες και σε φιλοφρονουνε

γιατι ειναι ευκολοπιστοι στα ψεματα που ακουνε.

Δυστυχισμενοι μου λαοι και παντα προδομενοι,

οι πιο πολλοι που κυβερνουν ειναι διαβολεμενοι!

ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ.

Αμα παλιωσει το παντελονι σιγουρα καπου θα σκιστει

και αν ειναι μαλλινο και ωραιο ο σκωρος θα το επισκεφθει.

Ετσι και ο ανθρωπος ο δολιος οταν θα 'ρθουν τα γηρατεια

καθημερινως ολο θα τρεχει για θεραπεια και γιατρεια.

Και ολο μπαλωματα θα κανει σε ματια ποδια και κοιλια

και με τη σκεψη στο γιατρο του τον παιρνει ο υπνος αγκαλια.

Την αυγη που θα ξυπνησει καπου αλλου θα τον πονα

και ολο μπαλωμα ζηταει, ψαχνει για πιο γερη κλωνια.

Ωσπου θα ερθει καποια μερα που θα ξεφτισει εντελως

δεν θα μπορεσει να τον μαζεψει χειρουργος αριστος γιατρος.

Σαν το παλιο το παντελονι θα καταντησεις ανθρωπε

και οσες ραφες και αν θα κανεις οι μερες μενουν μετρητες.

Θα ηταν καλυτερα να φυγεις χωρις μπαλωματα, ραφες

γιατι ειναι επωδυνες, μαρτυριο και οι ελπιδες σου μηδαμινες.

Θα ειναι μεγαλη επιτυχια, θα εισαι μεγαλος τυχερος

εαν θα φυγεις απ' τον κοσμο ακεραιος ανατομικως.

Ο ΚΑΛΟΣ.

Απο την φυση σου καλος, μεγαλη η αξια

απο αναγκη εφημερη, μηδαμινη, καμια.

Οποιος κανει το καλο σπερνει ευεργεσια,

φυτρωνει δενδρο καρπερο και αποκτα φιλια.

Η καλωσυνη να 'ναι πρωτια στη σχεση των ανθρωπων

ειναι μεγαλη αρετη μες τη ζωη, στον κοσμο.

Ο ανθρωπος που θα γεννηθει και θα 'χει καλωσυνη

καλο θα κανει εν ζωη και με καλο θα φυγει.

Και με καλο σ' οποιο θεριο θα αμυνθει, θ' αντεξει

και το καλο φιναλε σου γλυκυτατες οι λεξεις.

Αν κανεις στη ζωη καλο μενει και θα θυμιεται,

με το κακο διαγραφεσαι και γρηγορα ξεχνιεσαι.

Ο καλος μενει καλος σε ολη τη ζωη του

οσο και αν αδικηθει θα 'ρθει απ' το παιδι του.

Η ΜΟΥΣΑ.

Οι Μουσες ητανε εννια

μα εγω για μια γραφω -

- τη μια που εγνωρισα

ποτε δεν θα ξεχασω.

Οι εννια ησαν φανταστικες

ξεφτισαν, ξεχαστηκαν,

μα η μουσα που ειχα αγκαλια

μια Ελληνιδα ηταν.

Γι' αυτην εγραφα ποιηματα,

μαζι της τραγουδουσα,

υμνολογουσα ομορφιες

τις χαρες καθε μουσας.

Που μονο αυτη συγκεντρωνε

και ολες τις ξεπερνουσε

οι αλλες ησαν περιττες -

- και τις εννια πληρουσε.

Η μουσα μου μοναδικη και τρισχαριτωμενη

την εστειλε ο Θεος στη γη, μονο χαρες να παιρνει.

Η μουσα μ' με συμπληρωνε

και ολοκληρωνομουν -

- αν ελειπε απο διπλα μου

εσβηνα και χανομουν.

Οτι ελεγα και εκανα

ηταν ο εμπνευστης μου

μου χαραζε το δρομο μου

και ολη τη ζωη μου.

Και τα εννια ονοματα της ειχα προσχωρησει.

Και τις εννια σ' ενα κορμι, σ' αυτην ειχα ταυτισει.

Η ΖΩΗ.

Ο θανατος ειναι γλυκος

γι' αρρωστον, πονεμενον

οταν περνα απ' τη ζωη,

σκληρα αγριοκτυπημενος.

Η ζωη ειναι για λιγοστους

που εχουν τους παραδες

αυτους που τρων και πινουνε

και τα ηνια κρατανε.

Η ζωη ειναι μικρη

και απεραντη ας δειχνει

στη διαρκεια της επι της γης

λιγα λεπτα θα ζησεις.

Γι' αυτο μην μαραζωνετε

στη σκεψη του θανατου

μπορει αλλου να ειναι καλυτερα

το αγνωστο περασμα του.

Και κει να ζεις αμεριμνα

χωρις φιλοσοφια

που λεν' οι αγιοι πατερες μας

μεσα στην εκκλησια.

Ζησε εδω χαρουμενα

και ασε το παραπερα

με αλλα ενδιαφεροντα

να σου κυλαει η μερα.

Ολοι μας θα πεθανουμε

γκολντεν μποις και αλανια

οι μεν στεφανια, τελετες,

οι δε με διχως καλτσα.

Μα ολοι θα γινουμε τροφη

δυο μετρα μες το χωμα

οι αρχοντες και οι φτωχοι

και ολα τα λαμογια.

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ.

Ποσο υποφερει καθε νεος που βλεπει σκοτεινο το μελλον

σε τεντωμενο σκοινι παραπατα

ισορροπει ο καυμενος.

Μα οι αντοχες ειναι μικρες

και οι σειρηνες πλησιαζουν

το καλεσμα τους ειναι γλυκο,

ευκολα δελεαζουν.

Κλεισε τ' αυτια σου παλικαρι

και ασ' την καρδια σου να ησυχασει

μαζεψε τα αισθηματα σου

και κοιτα τα μαθηματα σου.

Οι δρομοι κρυβουνε κινδυνους

και απ' τους γονεις σ' απομακρυνουν

αν θα χασεις την πορεια

η ζωη σου θα 'ναι ταλαιπωρια.

Και αν θα χασεις την πυξιδα

σε κακοτραχαλα σημεια

αγνωστους δρομους θα διαβαινεις,

πισω μπρος θα γυροφερνεις.

Θα χανεσαι μεσα στη ζουγκλα

στης κοινωνιας τη χαβουζα

γυρισμο δυσκολα θα εχεις

μπρος γκρεμος και πισω φραχτης.

Και θα βαλτωσεις μες την λασπη

και θα σε βλεπουν σα ζουλαπι

εχεις περασει σ' αλλη οχθη

εκει που παν' οι δευτεροι ανθρωποι.

Εκει θα κλαις και θα πονας

και απο θυμο θα σκαζεις

και πικραμενος θα ξυπνας,

με πονο θα βραδυαζεις.

ΓΕΝΝΑ.

Σκληρο το παραμυθι της ζωης.

Σε ωκεανο σε φερνουνε,

μες τα σαγονια λεαινας σε πετανε

και τα λιονταρια ολον θα σε φανε.

Γι' αυτο καθε παιδι οταν γεννιεται κλαιει και δεν γελαει.

Χτυπιεται και οδυρεται,

διαισθανεται τις μπορες που θα φαει.

Ολοι λενε πως το εφεραν στο φως

μα αυτο αισθανεται σκοταδι.

Γι' αυτο κρατιεται οσο μπορει

μα οι μανα με οδυνες στον κοσμο θα το βγαλει.

Ολοι το καλοδεχονται με παιχνιδια και μπιχλιμπιδια,

μα αυτο εφιαλτες εχει στο μυαλο,

το τι του επιφυλασει η ζωη μελλοντικα στη γη,

η κοινωνια.

Οι γονεις το χαιρονται που ηρθε το μωρακι

και δεν του λενε που το 'φεραν

σε δρομους με διχαλες.

Οι αντοχες ειναι μικρες

μα οι πληγες μεγαλες

και οσο βαραινει το κορμι

δυσκολα ανεβαινει

της ζωης τις σκαλες.

ΠΑΡΕ.

Ποτε μην ξεσυνεριστεις

τον γερο, τον μεγαλο,

αν σου φερθει λιγο σκληρα,

με λογο παραπανω.

Αν ειναι γερος εξυπνος

πολλα θ' αποκομησεις,

αν ειναι και ανοητος

και αυτος θα σε κεντρισει.

Θα μπεις σε σκεψεις πολλαπλες,

θα σε προβληματισει

και αντιστροφα παιρνεις στροφες,

καπου θα καταληξεις.

Θα παρεις απ' τον εξυπνο

που το μυαλο τ' γενναει,

οσο για τον ανοητο

τις γκαφες που εχει κανει.

Ανοητος και εξυπνος

πολλους αντιπροσωπευουν

με εξυπνο θα χαιρονται,

με ανοητο θα κλαιουν.

Απο γερο που ειναι εξυπνος

τις συμβουλες του παρε,

απο κουτο και ανοητο

γραφε για να γελαμε.

Και παντα θα υπαρχουνε

οι εξυπνοι και οι αλλοι,

τους μεν μην τους περιγελας,

τους δε να τους εψαχνεις.

Γιατι δεν ξερουμε κανεις

με τι κριτηρια ηρθαν,

αλλοι να 'ναι πανεξυπνοι

και αλλοι κεφαλια κουφια.

Τους γερους να σεβομαστε

και να τους αγαπαμε

και εαν κανουν κατι απρεπο

αμεσως να κρεμαμε.

Ποτε φιλε τον γεροντα

να μην περιφρονησεις,

η πειρα του πολυτιμη

και αυτα που εχει ζησει.

Μαθε την ιστορια του

και ισως αλλαξεις γνωμη

και ας μην ειναι επωνυμος,

ας ειναι και οικοδομος.

ΗΡΕΜΑ.

Αινιγμα ειναι ο ανθρωπος και αβυσσος η ψυχη του

Ειναι το πιο περιεργο που εφτιαξε η φυση

που οσο κι αν ψαχνεις δεν θα βρεις πια η αποστολη του.

Και αναρωτιεσαι για να βρεις αν ηρθε για καλο στη γη

η' μηπως για καταστροφη, ισορροπια να κρατει;

Γιατι δεν περιοριζεται στους φυσικους του νομους

και τρεχει εξω απο την γη να βρει καινουργιους κοσμους;

Ο ανθρωπος ηρθε στη γη ηρεμα για να ζησει,

για αυτην να ενδιαφερθει, τα αλλα να τα αφησει.

Γιατι ο πλανητης τουτος εδω ειναι το σπιτικο σου,

για σενα, για το μελλον σου και για τον εγγονο σου.

Αλλοι οργανωνουν εκδρομες, στο διαστημα να πανε

και αλλοι υποφερουνε στη γη, και κλαινε και πονανε.

Στη γη ηρθε ο ανθρωπος,

εδω ειναι ο προορισμος του,

πανω στη γη να ζει καλα

και εδω ειναι το μελλον.

ΚΥΚΛΟΣ.

Η ευτυχια στη ζωη πολλους δεν θα αγγιξει,

η δυστυχια αδελφη, την εχει αποκλεισει.

Η ευτυχια ειν' λουλουδο, μεγαλη μαργαριτα,

η δυστυχια θαλασσα, μεγα φαρμακοπνιχτρα.

Η δυστυχια ερχεται σαν υαινα στο καρμα,

η ευτυχια ειναι τυφλη, θα σ' ακουμπισει σπανια.

Η ευτυχια στη ζωη θα ειναι λιγες μερες,

η δυστυχια τακτικα θα σε χτυπα με βεργες

και σου ανοιγει τις πληγες

στο σωμα, την ψυχη σου

και υποφερεις και πονας,

μαυριζεις την ζωη σου.

Σου λεω κανε υπομονη, κρυβε τις δυστυχιες

ελησμονιουνται ευκολα σαν ερθουν ευτυχιες.

Καθενας εχει βασανα απ' αλλα ματια ξενα

ο καθε ανθρωπος κρατει τα παθη του κρυμενα.

Και ετσι καθενας ξεροντας τον πονο του μοναχα

ολους τους αλλους θεωρει χαρουμενους σα γλαστρα.

Και λεει με αγανακτηση, μες τις χαρες του κοσμου

σε μενα παντα βρισκεται πονος στον εαυτο μου.

Και γινεται και πιο βαρυς, πιστευει οτι ειναι μονος,

η δυστυχια τον χτυπα με πεισμα και με φθονο.

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ.

Ο ανθρωπος μες την ζωη να ειναι προσγειωμενος

να μην πετα στα συννεφα αν ειναι προικισμενος.

Να ξερει τα χαρισματα εχουνε χρονο ληξης,

αλωβητα δεν μενουνε, ο χρονος τα διαλυει.

Και αλλος θα 'ρθει καλυτερος να σε υποσκελισει

μονο σοφια αν κρατας θα σε παρηγορησει.

Δεν πρεπει να υποτιμας η φυση αν αδικησει

οποιον συνανθρωπο κι αν δεις και εχει καποιες παθησεις.

Και μην νομιζεις πως εσυ πρωτος εισαι στην πλαση,

καπου ειναι ο καλυτερος και θα σε ξεπερασει.

Ακομη και στην τεχνη σου να μην υπερτιμησεις,

θα παρουσιαστει ο πιο καλος να σ' αντικαταστησει.

Μη λες και στο κρεβατι σου οτι εισαι ο πιο ωραιος,

γιατι το ταιρι σου θα βρει στον ερωτα πιο τελειο.

ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ.

Οι αρετες ειναι αυτες παντοτινα που μενουν

κοσμουν τις κοινωνιες μας,

οι ανθρωποι πεθαινουν.

Οι αρετες ειν' αθανατες οσο η γη γυριζει

και οσους δεν τις αφηνουνε

καποιος θα τους υμνησει.

Η αρετη στολιζει ανθρωπο προικισμενο

και ας ειναι και ο πιο φτωχος με ρουχο μπαλωμενο.

Το πιο ισχυρο το οπλο ειναι η αρετη,

που ολα τα νικαει, λαμπει σαν αστραπη.

Ο ανθρωπος που εχει αρετες, αν φυγει, δεν ξεχνιεται,

αφησε χρυσοστεανο και παντα θα θυμιεται.

Τον ανθρωπο με αρετες παρεα να ζητατε

και καθε σας ελαττωμα στις πλατες να πετατε.

Οι αρετες τον ανθρωπο κανουν αριστοκρατη,

τα πλουτη και τα χρηματα αδειαζουν το κεφαλι.

Η αρετη στον ανθρωπο

να φτιαχνει, να διδασκει

ειναι τ' αλατι της ζωης

μες τα μυαλα το βαζει.

ΤΟΝ ΕΣΤΕΙΛΑΝ.

Σ' αυτον που καθεται στο σκαλοπατι

μη του γυριζεις την πλατη,

δειξτου λιγη ανθρωπια,

αν εχεις δωστου μια μπουκια.

Θελει συμπονια, ζεστασια,

να νιωσει πως καποιος τον πονα

πως ενδιαφερεται

εκει που περιφερεται.

Πικρο ποτηρι η λησμονια

τον εστειλε στα χαμηλα

μη του γυριζεις τη ματια

γιατι πληγωνεται βαθεια.

Πικραινεται οταν σκεφτεται

πως ηταν και πως εγινε

απο ψηλα στην αβυσσο

του λεγαν για παραδεισο.

Παρηγορια στον αρρωστο λιγακι δεν πειραζει,

πεστου δυο λογια τρυφερα μια ανασα για να παρει.

Γιατι εκει που βρεθηκε

τον ριξαν, καποιος εφταιξε,

στα νυχια του τον εμπλεξε

και τον εκμεταλλευτηκε.

Ανωριμο ηταν παιδι,

προβληματα με τους γονεις

ευκολο ηταν θυραμα

στης ζουγκλας περπατηματα.

Τον ριξαν μεσα στο βυθο

και εγινε ζωντανος νεκρος

ευθυνη φερουν οι γονεις,

οι τροποι τους τον εσπρωξαν εκει.

Και εκει στην ακρη βρεθηκε

χωρις μελλον να σκεπτεται

τη δοση ψαχνει για να βρει

εχει τελειωσει η λογικη.

Μην τον περιφρονησεις και μην τον επιπληξεις

η μαστιγα απροσμενη και 'ρθει και σ'ακουμπησει.

Ειναι η κατασταση σκληρη

και η φορτιση ηλεκτρικη

δεν αντεχει το παιδι,

τ' αδιεξοδο το εφτασε εκει.

ΜΗΝ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΩ.

Δυο παιδια με ρωτησαν αν θελω να ξαναγινω νεος

και ειδα πως ξανιαστηκαν που ειπα πως δεν θελω.

Ολα αυτα που βιωσα να μην τα ξαναζησω

σ' αυτη που λεμε μανα γη να μην ξαναγυρισω.

Βαρης και ατελειωτος ο παιδεμος στο περασμα μου

σημβαντα διαφορα εκλεβανε την οποιαν χαρα μου.

Δουλεια με πεισμα και θυμο ελειωνα απο μικρος,

με νυχια και με δοντια παλευα συνεχως.

Τι να την κανεις τη ζωη αν ερθεις και δεν την ζησεις

και βλεπεις ολα γυρω σου που εχουνε ξεφτυσει.

Ο ανθρωπος εξελιχθηκε σ' εναν μικρο Θεο

και ομως τον περιλουζει ο φοβος καυτερος.

Με ολα τα πειραματα αλλαξανε τα πραγματα,

ολα τα μεταλλαξανε και ολη τη γη χαλασανε.

Ολα στραβα και αναποδα τα πανε,

τα ραματα φυλανε,

τη γουνα σου θα καψουνε

και ολα θα τα ριμαξουνε.

Και οσοι θα μεινουν ζωντανοι

ν' ανοιξει θα ζητουν η γη,

μεσα στα βαθεια να μπουνε

και εδω μην ξαναρθουνε.

ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ.

Αν καβαλησεις το καλαμι πετας στα συννεφα

ο Πηγασος ο φτερωτος χωρις αισθηματα.

Το σωμα ειναι στη στερια, η σκεψη στον αερα

ετσι γινεται ο Ελληνας αν ανεβει μια μερα.

Τα συννεφα τους σερνουνε με δυνατους ανεμους

και χανουν το φιλοτιμο και οποιους μπορουν αρμεγουν.

Επηρανε καποιο χαρτι, πιασαν καποια θεσουλα,

εφυγανε απ' τα χωρια και τα ζητανε ουλα.

Ξεχασαν το κατωγι τους, γωνια χωρις φουγαρο

που καναν την αναγκη τους στου γειτονα το σταβλο!

Τωρα αυτοι οι ανθρωποι δεν λενε καλημερα,

δεν θελουν να προσγειωθουν, ειναι ενας αερας.

Μ' εχει κουρασει το εγω, του Ελληνα προνομιο

την αληθεια θ' αρθρωνω, δεν με νοιαζει αν πληγωνω.

Για τον νεο αν με διαβασει, στη ζωη του αλλη σταση,

γιατι ολοι ειμαστε ολοι και στο χωριο και στην πολη.

Γιατι και εγω εφοραγα κοστουμι του Αρμανι,

μες την ντουλαπα κρεμεται, ο σκωρος θα το φαει.

ΟΛΑ ΑΕΡΑΣ.

Η' περασει, η' δεν περασει

τα μηδενικα θα χασει.

Ολα γινονται αερας,

περιουσιες και καριερα.

Και αυτο το κρινω τωρα εγω απο τον εαυτο μου,

μεγαλωσα, ωριμασα και επηξε το μυαλο μου.

Που λαθος επορευτηκα,

με δημιουργιες μπλεχτηκα

και με αερα στεφτηκα,

τον κυκλο μου τον εκλεισα.

Σε αλλον κυκλο που μου λενε εγω δεν επιστευω -

- εδω ηταν ο προορισμος, εδω αρχη και τελος.

Και οσοι νωρις καταλαβαν και το φιλοσοφησαν,

μονο αυτοι κερδισανε πανω στη γη που ηρθαν.

Χαιρε στη γη οσο μπορεις

επανω οταν εισαι,

οταν στο χωμα σκεπαστεις,

οι δοξες ειναι τριχες.

Οτι κι αν λενε ειναι φουμαρα για να περνουν την ωρα,

θελουν αυτοι να προβληθουν, δοξαζουνε το χωμα.

Μην καμαρωνεις βλακα πως κατι εγινες,

γιατι αερας ηρθες και αερας τελειωσες.

ΒΡΟΧΕΣ ΑΝΗΣΥΧΕΣ.

Βλεπεις βροχες ανησυχες που σε πανικοβαλλουν,

το αιμα σου ταραζουνε, τα αισθηματα σ' αλλαζουν.

Φαινομενο απ' τα πολλα για να φιλοσοφισεις

και που σε κανει ανησυχο τις σκεψεις σου ν' ανοιξεις.

Τις οπτικες γωνιες τις βλεπεις μπερδεμενες

και οι επαφες που εζητας ειν' στο κενο χαμενες.

Και μενεις στο ερωτημα, τι ειδα τι δεν ειδα -

- μηδαμινο το οφελος απο ολη την πορεια.

Τυφλος ειμαι απο μυαλο, μα εχω γερα τα ματια!

Τον Τειρεσια ζηλεψα - αχ, την ψυχη του να'χα!

Που εβλεπε τα μελλουμενα και ολα τα εξηγουσε,

προειδοποιουσε για δεινα, μιλουσε με τις Μουσες.

Εγω ειμαι μεσα στη βροχη και παντα μουσκεμενος

κλειστα τα ματια της ψυχης, μυαλο συννεφιασμενο.

Ετσι με καταντησανε οι συμφορες οι μεγαλες

και ολοι αυτοι οι ρητορες που 'ναι ψηλα στις σκαλες.

O ΝΙΟΣ.

"Κατα τον νιο και τ' αρματα" ελεγαν στα χωρια μας

και αυτοι οπου μας κυβερναν σβυσαν τα ονειρα μας.

Για να κρατησεις αρματα και για να κυβερνησεις

χρειαζεσαι μεστο μυαλο και οχι νταηλικι.

Σαν στρατηγοι ολοι φερονται, ολο κουμπουριοσυνη

και με κορωνες απιαστες καθε μαλακα ριχνουν.

Μονο με το ονομα ειναι η κληρονομια τους,

στα δυσκολα θολωνουνε τα λιγοστα μυαλα τους.

Και πολεμουν με ψεματα των συμβουλων φωστηρων,

"κοβε κορδελες οπου πας, ραβε και το ξυλο"!

Τους περιτριγυριζουνε πολλα παπαγαλακια

με γραβατουλες εγχρωμες, αφρατα μαγουλακια.

Το χρεωμενο μαγαζι σκιστηκανε να παρουν

και με τις γκαφες τις πολλες τον κοσμο αποκαμουν.

Ο ΕΝΑΡΕΤΟΣ.

Ο υπνος του εναρετου γλυκος και μυρωμενος

δεν εκανε ποτε ζημια για να'ναι ταραγμενος.

Ειναι η ψυχη του μαλακη, τυψεις δεν τον αγγιζουν

στο μαξιλαρι γυρω του αγγελοι νανουριζουν.

Ο εναρετος βγαινει ευτυχης ξυπνιος και κοιμισμενος

αφου μενει με οτι του συμβει κατευχαριστημενος.

Ο εναρετος οπου κι αν μπει δεν παει για συμφερον,

εχει την χαρη μεσα του, δεν νοιαζεται για κερδος.

Ο εναρετος μες την ζωη παντα καλο θα κανει

και αυτη ειναι μεγαλη διαφορα οταν στη γη περναει.

Ο εναρετος αδιαφορος σε ολες τις προκλησεις,

εναρετες οι πραξεις του και καθαρος θα φυγει.

Ο εναρετος ειναι συνετος απ' την αρχη ως το τελος

και ενα του παραστρατημα φιναλε πικραμενο.

Οι εναρετοι πανω στη γη κοσμουν τις κοινωνιες,

δεν νοιαζονται για χρηματα, να κανουν περιουσιες.

Ποτε δεν γινεσαι τρανος αν αρετες δεν εχεις.

Ο εναρετος εχει φροντιδα του Θεου,

ποτε του δεν θα κλεψει.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

Η ζωη ειναι δικη μου

και το σωμα μου

και οτι θελω εγω το κανω

με την τρελα μου.

Απο μωρο με εχουν κουρασει

με το μη και μη -

"μη ετουτο, μη το αλλο

θα καταστραφεις".

"Μη ξενυχτας,

μην πινεις,

μην αυνανιστεις -

θα αρρωστησεις,

θα πεθανεις

και θα κολαστεις".

Και παντοτε μου λεγανε

"να' σαι καλο παιδι

και προσευχη να κανεις

προτου να κοιμηθεις".

"Θα σε προσεχει ο Θεος

θα κανεις προκοπη

και ολα καλα θα εχεις

σε ολη τη διαδρομη".

Και ολα αυτα με κανανε

να αισθανομαι σαν ουφο

και ολοι με προσφωνουσανε

"να, ηρθε και ο μαλουχος".

Και ολα αυτα με κανανε

να μπω σε μοναστηρι

και μου 'φυγε ολη η ζωη

μπροστα σε ενα ψαλτηρι.

Και ηλθε προχτες στον υπνο μου

ο μεγας θεοτορος

και μου'πε

"φιλε εχασες,

ανακωχη εκαναμε

εγω και ο Eωσφορος".

"Ενωθηκαν ολα μαζι

με ενα μεγαλο θολο

εγεμησε η κολαση,

δεν εχει αλλο χωρο".

Και το πρωι που ξυπνησα

ζητουσα εξηγησεις

γιατι εγω ν'αδικηθω

κι ο αλλος να κερδισει.

Που ολα τα απολαυσε

απ΄την αρχη ως το τελος

και εγω τις δεκα εντολες

στο χερι ευαγγελιο.

ΣΤΟ ΑΜΗΝ.

Οταν θα φτασει στο αμην

η προσκαιρη ζωη σου,

μεγαλη μαχη κανουνε

το σωμα και η ψυχη σου.

Και θα ζοριζεσαι, θα ακροβατεις,

λιγο ακομη για να αντεξεις

και θα πονας, θα προσπαθεις

να βγουν οι τελευταιες λεξεις.

Και οσο αδυνατο και να 'ναι το κορμι,

κραταει την ψυχη που παει να δραπετευσει

το χωρισμο, το ειναι σου

δεν θελει να το πιστεψει.

Η παλη γινεται σκληρη

και αν δεν μπορει να επιβληθει,

σε ζητιανια προσφευγει,

την ενωση γυρευει.

Να πτοηθει, να λυπηθει

και το κορμι να ζωντανεψει

το παραμυθι της ζωης

παρατα να γυρεψει.

Καποια στιγμη θα 'ρθει το τελος της ζωης

- ειναι καθιερωμενο

και θα χωρισουνε τα δυο,

του ανθρωπου πεπρωμενο.

Η μεν ψυχη θα φυγει αορατη στο αγνωστο,

στον αερα,

το δε κορμι μεσα στη γη,

σκονη σε μια κασετα.

Και για ολα οσα μασουλαν

να γινεται κουβεντα

στρερεψε πλεον η γη,

δεν εχει παραπερα.

Αφησε τα γονιδια σου

και οτι αλλο μπορεσεις

και μην ακους καθε κουτο,

οτι θα επανελθεις.

ΑΙΩΡΑ.

Αιωρη ειναι η ζωη

τα παντα αιωρουνται

κινουνται σαν το εκκρεμες

πασχιζουν να σταθουνε.

Αυτη τους η ασταθεια

τα κανει να υπαρχουν

η ζωη παιρνει μπροστα

και τρεχουν για να φτασουν.

Η γη γυριζει και αυτη

γυρω απο τον ζωοδοτη

απο αυτον παιρνει ζωη

και ελπιδα η ανθρωποτης.

Τεσσερα δις και κατι

που εφτιαξε ο πλαστης

το ποσο ακομα η γη θα ζει

μονο ο Θεος θα γραψει.

Σε θελω ηλιε οδηγο

φεγγε μου σε παρακαλω

να συναντησω τον Θεο

εχω ερωτημα καυτο.

Αιωρη και μετεωρη

ειναι η φυση ολη

και νιωθω εγω το ειναι μου

σαν εκκρεμες ρολοι.

Και αγωνιω καθε λεπτο

και αιωρουμαι συνεχως

σαν ψυχουλακι μοριακο

αιωρουμαι στο κενο.

Και ο Θεος

πνευμα διαρκει

το συμπαν ολο επιτηρει

ολα τα καταγραφει

με αερικη γραφη.