ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ.

Αμα παλιωσει το παντελονι σιγουρα καπου θα σκιστει

και αν ειναι μαλλινο και ωραιο ο σκωρος θα το επισκεφθει.

Ετσι και ο ανθρωπος ο δολιος οταν θα 'ρθουν τα γηρατεια

καθημερινως ολο θα τρεχει για θεραπεια και γιατρεια.

Και ολο μπαλωματα θα κανει σε ματια ποδια και κοιλια

και με τη σκεψη στο γιατρο του τον παιρνει ο υπνος αγκαλια.

Την αυγη που θα ξυπνησει καπου αλλου θα τον πονα

και ολο μπαλωμα ζηταει, ψαχνει για πιο γερη κλωνια.

Ωσπου θα ερθει καποια μερα που θα ξεφτισει εντελως

δεν θα μπορεσει να τον μαζεψει χειρουργος αριστος γιατρος.

Σαν το παλιο το παντελονι θα καταντησεις ανθρωπε

και οσες ραφες και αν θα κανεις οι μερες μενουν μετρητες.

Θα ηταν καλυτερα να φυγεις χωρις μπαλωματα, ραφες

γιατι ειναι επωδυνες, μαρτυριο και οι ελπιδες σου μηδαμινες.

Θα ειναι μεγαλη επιτυχια, θα εισαι μεγαλος τυχερος

εαν θα φυγεις απ' τον κοσμο ακεραιος ανατομικως.