ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ.

Αν καβαλησεις το καλαμι πετας στα συννεφα

ο Πηγασος ο φτερωτος χωρις αισθηματα.

Το σωμα ειναι στη στερια, η σκεψη στον αερα

ετσι γινεται ο Ελληνας αν ανεβει μια μερα.

Τα συννεφα τους σερνουνε με δυνατους ανεμους

και χανουν το φιλοτιμο και οποιους μπορουν αρμεγουν.

Επηρανε καποιο χαρτι, πιασαν καποια θεσουλα,

εφυγανε απ' τα χωρια και τα ζητανε ουλα.

Ξεχασαν το κατωγι τους, γωνια χωρις φουγαρο

που καναν την αναγκη τους στου γειτονα το σταβλο!

Τωρα αυτοι οι ανθρωποι δεν λενε καλημερα,

δεν θελουν να προσγειωθουν, ειναι ενας αερας.

Μ' εχει κουρασει το εγω, του Ελληνα προνομιο

την αληθεια θ' αρθρωνω, δεν με νοιαζει αν πληγωνω.

Για τον νεο αν με διαβασει, στη ζωη του αλλη σταση,

γιατι ολοι ειμαστε ολοι και στο χωριο και στην πολη.

Γιατι και εγω εφοραγα κοστουμι του Αρμανι,

μες την ντουλαπα κρεμεται, ο σκωρος θα το φαει.