ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΗΝ ΒΑΛΑΝΤΩΝΕΙΣ.

Σαν το κλωνι απ' το δεντρο

νιωθω πεταμενος

με πεταξε η τυχη μου

σε εναν τοπο ξενο.

Σαν πετρα που εκοπηκε

απ' τον μεγαλο βραχο

που κυλησε και βρεθηκε

μεσα σε εναν βαλτο.

Ετσι ενιωσα και γω

το δολιο εργατακι

μονο και απροστατευτο

στης γης την αλλη ακρη.

Η καρδια μου σκιζεται

και κλαιω σαν παιδι

στην ξενητια παλευω

σκυλησια η ζωη.

Αθελητα αναγκαζομαι

βαρια να καταριεμαι

που μ' εφεραν πανω στη γη

χλωμες και μαυρες μερες.

Αδικως βασανιζομαι

ειν' το παραπονο μου

κανεναν δεν επονεσα,

μονο τον εαυτο μου.

Δεν μου 'πανε πως στη ζωη

δεινα με περιμενουν

την πικραμενη μου ζωη

συνεχεια να παιδευουν.

.....................................

"Δεν εισαι ο μοναδικος

που τον σταυρο σηκωνεις

γινε πιο υπομονετικος,

ψυχη μ', μη βαλαντωνεις!"

"Οτι σου φερει η τυχη σου

κι οτι ο Θεος σου στειλει

ποτε μην γινεις αδικος

μα ανθρωπος να μεινεις."

"Αυτος ειναι ο κοσμος μας

σ' ολη την οικουμενη

ειτ' εισαι στην πατριδα σου,

ειτε σε αλλα μερη."

..........................................

Δεν μου ειπαν που ημουν μικρος

η ξενητια πως καιει

θα βραζω μες τον τεντζερη

σε στοφα αναμμενη.

Και τωρα λεω μονος μου

στον δολιο εαυτο μου:

"οσο θα ζεις θα ψηνεσαι"

και κλαιω το ριζικο μου.

ΕΠΙΣΚΕΥΕΣ.

Το ρολοι της ζωης δεν παιρνει μπαταριες

μονο κατι μπαλωματα για τις ταλαιπωριες.

Δεν ειμαι απελπιστικος

μαυρα να τα βλεπω,

αλλα νυστερια και τροχους

τελειωσε, δεν αντεχω!

Το ρολογακι προσεχε,

οι επισκευες βαραινουν

αρμονικοι οι χτυποι του

το χρονο σου μακραινουν.

Ετσι και χασει το ρυθμο,

σκαλωσουνε οι δεικτες,

δεν θα υπαρχει διαφορα

σε μερες και σε νυχτες.

Το "δι' ευχων" ειναι κοντα

ψυχρη ακολουθια,

οι πορτες ειν' ορθανοιχτες

στα σκοτεινα χαφτεια.

Και τα κορακια διπλα σου

οσφριζονται τα παντα

εχουν το υφος πονηρο,

μοιαζουν στον αγιο Μαμα.

Με ρασοφορους συμπραξη

και με τους λουλουδαδες

μετρανε ποσα στεφανα

αν θα 'χεις δεσποταδες.

Και βγαζουν τον λογαριασμο,

το λαδι και το ξυδι

κι ακολουθουν ο μαρμαρας,

ο ταφος, το καντηλι.

Και σαν τον αυτοκρατορα

οι τεσσερεις σε πανε

σε μια υγρη λακκουβα

γρηγορα σε πετανε.

Και λεω τι χρειαζονται

ολα αυτα που κανουν

γελοιοτητες, ελαφροτητες

οι ανθρωποι που φτανουν.

ΑΕΡΙΤΖΙΔΕΣ.

Για δειτε ποιοι μας κυβερνουν

και τι μας τσαμπουνανε

αερα μεσα στα μυαλα,

αερα μας πουλανε!

Πλουσιους ολους μας κανανε,

το 'παν στους Ευρωπαιους

κι ο καθε Ελληνας χρυση

συμμετοχη στα κερδη.

Θα δωσουνε και μετοχες,

ΔΕΚΟ απ' το Δημοσιο

και ολοι θα πλουτισουμε

αυτοστιγμης, αμεσως.

Χωρις καμια εξαιρεση,

χωρις διαδικασιες

ολοι σε λιγο θα 'χουμε

τεραστιες περιουσιες.

Θα τρεξει καθε απληστος,

καθε κομματικος

κι ας χασει το αποθεμα

κι ας χασει το μισθο.

Γιατι το ειπε υπουργος,

μεγιστος πολιτικος

στα κρατικα ομολογα

να' χομε μερτικο.

Και οι ΔΕΚΟ ολες θα σωθουν

και συ θα κονομισεις,

με δυο αεροχαρτα

πλουσιος θα γινεις.

Αεριτζιδες ολοι τους,

τιποτε παραπανω,

με λογοπαιγνια πειθουνε

καθε χαζοκουμπαρο.

ΚΑΒΟΥΡΙΑ.

Ποτε μην κρινεις ανθρωπο

εφοσον δεν τον ξερεις

τι κουβαλαει στο κορμι τ',

μες την ψυχη, στη σκεψη τ'.

Μαθε την ιστορια του,

ποιος ειναι, που πηγαινει,

τη σκεψη και το υφος του

εαν κατι τον παιδευει.

Καθενας με την μοιρα του

και με το ριζικο του

κοιταξε, γινε πιο σοφος,

μαθε τον εαυτο σου.

Δεν ειναι οπως φαινονται

ειν' ολα μπερδεμενα,

βλεπεις μονο το ποδια σου

και οχι παραπερα.

Στον κοσμο δεν ξερεις οπου ζεις

ποια ειναι η αληθεια

αν ειναι ολα ονειρα

σκοτεινιασμενης νυχτας.

Πολλοι με τις ιδεες τους

βγαινουν απογυμνωμενοι

και σαν καβουρια αναποδα

πισω μπροστα πηγαινουν.

Ο παφλασμος που τον πετα

της θαλασσας το κυμα

ετσι ο ανθρωπος γυρνα

μεσα του τρικυμια.

Ο ανθρωπος ειν' ερμαιο

απ' ολα και απ' τη φυση

ανεμοστροβιλιζεται

οσα χρονια κ' αν ζησει.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.

Το χρεος μου το ξοφλησα

πανω στη γη που ηρθα

δημιουργησα, διαιωνισα

και μοναχος δεν πηγα.

Εκτελεσα τον προορισμο

που μ' στειλε το Θειο

πορευτηκα σαν ανθρωπος

και οχι σα θηριο.

Και ολα τα εκτιμησα

οσα μου προσφερθηκαν

και οτι μου εδωσε ο Θεος

πολυ αγαπηθηκαν.

Το λαβαρο τ' ανεμου

εγω δεν σηκωσα

και τιμησα οσα βρηκα

και τα συντηρησα.

Δεν ητανε δικα μου

νοικαρης ημουνα

μια μερα οπως ηρθα

αλλου θα πηγαινα.

Κανενας μας δεν παιρνει

μαζι του τιποτα

και θησαυρους ν' αφηνει

και οχι πιτουρα.

Να βρουν αλλοι που θα 'ρθουν

και να θαυμασουνε

για να σε μιμηθουνε

και αυτοι να φτιαξουνε.

Για να καλυτερευσει

ζωη πανω στη γη

νερο το περιβαλλον

υγραινει την τροφη.

Η υπαρξη σου ανθρωπε

απο της γης το καλλος

μην την θυμωνεις αλλο πια

τελειωσε το κουραγιο.

Η δολια γη αν γειρει

ολους θα μας αδειασει

διχως οικτο και συμπονια

σαν εναν καδο λασπη.

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΝΑΥΤΙΚΟΣ.

Καραβι που ξεκινησε

που φευγει για τα ξενα

καποιοι αποχωριζονται

με ματια δακρυσμενα.

Ο αδελφος μου στεκεται

στη γεφυρα γαληνιος

και τα γλυκα τα ματια του

φωτιζουν σαν τον ηλιο.

Αυτος εδω ο αδελφος

που σημερα μακραινει

παλευε με τα κυματα

που ο ανεμος τα δερνει.

Μα ειχε ψυχη του λιονταριου

και δυναμη και θαρρος

και οταν μιλουσε φωτιζε

του λιμανιου ο φαρος.

Η καλωσυνη μεσα του

ητανε ριζωμενη

και ο λογος του,

οι τροποι του

κυψελη φορτωμενη.

Η ροτα του ηταν αγνωστη

χτυπιοταν με το κυμα

μες τις μεγαλες θαλασσες

μια λαμπερη αχτιδα.

Οι αντοχες του σιδερο

σα βραχος η καρδια του

την ισχυρη του θεληση

δεν βλεπω αλλοι να'χουν.

Απο τα πεντε η ξενητια

ετρωγε την ψυχη του

μα δεν παραπονεθηκε

σε μενα η' τους γονεις του.

Η φυλακη και αλλα πολλα

ειναι καταραμενα

μ' απ' ολα το χειροτερο

ειναι τα μαυρα ξενα.

ΕΦΗΜΕΡΟΣ.

Βρε ανθρωπε, δεν σκεφτηκες,

ποτε δεν συλλογιστεις

οτ' ειναι ολα εφημερα

εδω που 'ρθες να ζησεις;

Και οτι ολα χανονται

στο χρονο δεν γλυτωνεις

σαν τον παγο, σαν το χιονι

εισαι ανθρωπε και λιωνεις;

Γ' αυτο μην ματαιοπονεις,

μητε ζημια να κανεις

μεσα στη συντομη ζωη

μονο καλα να φτιαχνεις.

Σ' αυτο το σπιτι που 'ρθαμε

πρεπει να τ' αγαπαμε

αυτοι που το προσφερανε

λυτρα δεν μας ζητανε.

Κι οτι υπαρχει γυρω σου

πρεπει να το προσεχεις

εδω που σ' εστειλε ο Θεος

υπευθυνη εχεις θεση.

Αυτο ειναι το χρεος σου

και ο προορισμος σου

αυτο θα εχεις μελημα

αν θες καλα να βιωσεις.

Ν' αρχηγευεις επι της γης

ειναι αποστολη σου

και ολα να τα συντηρεις

που 'χεις κληρονομησει.

Γιατι μετα απο σενανε

αλλος θ' ακολουθησει

κι αυτη τη γη, το σπιτι σου

πιο καθαρη ν' αφησεις.

Κλασμα του δευτερολεπτου

εδω το περασμα σου

θα μεινουν καποια μορια σου

τα λιγα κοκαλα σου.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΣ.

Ο πλουσιος ειν' ο πιο 'μορφος

στα ματια της γυναικας

ολα τα αλλα δεν μετρουν

στων γυναικων τας εννοιας.

Την ανεση επιζητα

πως να καλοπερασει

αυτο ειν' το ενδιαφερον της

οσο περνα η μπογια της.

Μονο οι τυφλοι το αγνοουν,

χαζοι και καλογεροι

που με γυναικα δεν μιλουν

την σκεψη τους να ξερει.

Αλλον μπορει ν' αγαπησε

και να την γοητευει

τον πλουσιο ομως προτιμα

να τα 'χει ολα στο χερι.

Ασφαλεια, καλοπεραση,

χλιδατη η ζωη της

κι ας εχει εναν παλιογερο

που τρωει χωμα απ' τη μυτη.

Κι αν ισως εχει προβολη

και αξιολογη θεση

σα βδελλα πανω του κολλα

ωσπου να ταξιδεψει.

Και οσοι δεν ξερουν απορουν

γι' αταιριαστα ζευγαρια,

δεν γνωριζαν το σκεπτικο,

των γυναικων την γκλαβα.

Την λεβεντια επιθυμουν

χρυσο ομως προτιμουνε

το χρημα ειν' εγγυηση

για τουαλετες, γουνες.

Αυτη ειναι η γυναικα

πλασμα επιπολαιο

να ριχνει κυβερνησεις

μεχρι και πολεμο.

ΕΠΑΡΑΤΗ ΝΟΣΟΣ.

Δεν μπορεις ν' αντισταθεις

στην αρρωστια τη σκληρη

ειναι τοσο μοχθηρη

καθε ανθρωπο μισει.

Αν στο στοχαστρο της μπεις

θα σπασει σαν γυαλι

αντοχες και υπομονη

τις τσακιζει πι και φι.

Τι σκληραδα ειναι αυτη

τιποτε δεν την συγκινει

χτυπα τη μανα τη φτωχη

κι ορφανευει το παιδι.

Στα νιατα και στη λεβεντια

εξαιρεση δεν κανει

παντου ριχνει τα διχτυα της

και οτι τυχει πιανει.

Μονο με την αντιδραση

μπορει να την λυγισεις

και αμα σε νιωσει δυνατη

να σηκωθει και φυγει.

Αμυνσου οσο το μπορεις

να μην σε κρινει για δειλη

δραστικα θα επιτεθει

μην πεσεις κατω αμαχητι.

Θα παλαιψεις, θα παιδεψεις

την παλικαρια θα κλεψεις

βρε κακουργα, βρε χασαπη

εφαγες τοσον κοσμακη!

Με ψηνει η επαρατος

με πονους να ενδωσω

μα εγω την εξευτελισα

και μενω χρονια ορθιος.

Αντισταθειτε δυνατα

το θαρρος πανοπλια

και θα 'ρθει η νικη σιγουρα

εστω και στα σημεια!

Η ΜΑΣΤΙΓΑ.

Πως καταντησανε οι νεοι

αποφαγια για σκυλια,

δεστους γυρω απ' την Ομονοια

κατω απ' την Αγορα.

Σαν αποβλητα τους βλεπουν

πεταμενους σε κουβα

χημικα μην μολυνθουνε

τοξικα ραδιενεργα.

Ολοι ταχυνουνε το βημα

να ξεφυγουν μακρια

και αδιαορα σφυριζουν

νομιζουν δεν τους ακουμπα.

Πατωσε η κοινωνια

μεσα μας ο Σατανας

και μας στηνει την παγιδα

μαζι μας για να γελα.

Ετσι ειναι φιλε η δουλεια

εχε λιγες αντιστασεις σε ολα τα γυαλιστερα

και προσγειωσου ομαλα.

Τα κουκουτσια σου μυαλα

σ' εριξαν στα χαμηλα

και εγινες ενα σκουληκι,

σερνεσαι με την κοιλια.

Καποιοι απο σας κερδιζουν,

σας ναρκωνουν τα μυαλα,

εξαρτιζουν την ζωη σας

με αορατα δεσμα.

ΤΑ ΓΕΡΟΝΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ.

Δυο γεροντια ηρθανε

απο την Αυστραλια

μισο αιωνα μακρυα

λειπαν απ' την πατριδα.

Τον ενα λενε Αλεξανδρο,

τον αλλον Οδυσσεα

και γω τους εσυναντησα

στη Τριπολη μια μερα.

Η νοσταλγια ασβεστη

οι μνημες στην καρδια τους

στα ονειρα τους βλεπανε

παντοτε τα χωρια τους.

Χιλιαδες μιλια μακρυα

ζουσαν κ' αγωνιουσαν

και της Ελλαδος προβληματα

το νου τους απασχολουσαν.

Ετσι ειναι ολοι οι Ελληνες

πατριδα αγαπανε

ακομη κι αν τους πεταξε

αποβλητα σε κασες.

Εφυγανε μικρα παιδια

διχως ελπιδα, μελλον

στο αγνωστο επηγανε

με μαυρο πεπρωμενο.

Γιατι ο φτωχος οπου κι αν παει

τα βασανα γνωριζει

το δειχνει η μαυρη τυχη του

η ωρα που εγεννηθει.

Μου το' παν τα γεροντια

που μιλησα μαζι τους

τη νυχτα μερα κανανε

ματωσε το κορμι τους.

Το μονο που καταφεραν

καινουργιο πανταλονι

μα ολο το σωμα η ξενητια

τσακιζει και στεγνωνει.

Και τωρα ξαναφυγανε

πολλοι απελπισμενοι

που ειδαν την πατριδα τους

καμενη και ξεφτισμενη.

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.

Αλλοι δυσανασχετουν και αλλοι απολαμβανουν

αλλοι φουστανια βαζουνε και σε ψιλοσοκαρουν.

Αλλους τους χειροκροτουν και αλλους τους κοροιδευουν

αλλους σηκωνουνε ψηλα και αλλους τους κονταινουν.

Τον εναν τον απορριπτουνε, τον αλλον τον χαιδευουν

κι αν ειν' κοπελα καλλονη, πολλοι την προστατευουν.

Ολοι και καπου αποσκοπουν, πανω απ' ολα κερδος

ολοι το παιζουν ηθικοι, επιφανης και γερος.

Ολοι εχουν δυο ψυχες και ολοι αντιφασκουν

ο διαολος παντα κυβερνα και τον Θεο τον χανουν.

Ετσι εχει γινει ο ανθρωπος, δυο οψειςη ψυχη μας

η μια ειν' αγγελικη κ' αλλη η κακη μας.

Τη μια γουρουνι γινεται, κυλιεται μες τη λασπη

και αμεσως αλλαζει σκεπτικο, ζηταει το παλατι.

Το πιο χειροτερο το ον που εφτιαξε η φυση

θελει καποια μεταλλαξη γιατι περναει κριση.

Και γω προβληματιζομαι σε καθε κοντινο μου

που ξεφτισαν οι ανθρωποι, ολοι οι λαοι του κοσμου.

ΠΑΡΑΘΥΡΟ.

Στις δυσκολιες ψαχνουμε

παραθυρο να βγουμε

και στις καρδιες παραθυρο

ζητουμε για να μπουμε.

Μες την πορεια της ζωης

παραθυρο θ' ανοιγεις

να μπαινει αγαπη μεσα,

αυτη σ' ανταποδιδει.

Και η τυχη ενα παραθυρο

καποια στιγμη θ' ανοιξει

εαν προλαβεις και θα μπεις

ολα τα εχεις λυσει.

Ολοι καποιο παραθυρο

ψαχνουμε για να βρουμε

αν ισως καπου μπλεξουμε

η' κατηγορηθουμε.

Τα παραθυρια υπαρχουνε

μικρουλια και μεγαλα

χρειαζεται το δαχτυλο

πριν να κλειστουν για παντα.

Ολα καποιο παραθυρο

ζητουνε για να μπουνε

και αυτοι που ειναι στα κατεργα

προσπαθεια για να βγουνε.

Ο ηλιος μας καθε πρωι

μπαινει στο παραθυρι

γλυκο ειναι το ξυπνημα

και οχι σαν ξυπνητηρι.

Παραθυρακια ψαχνουνε πολλοι

και οι δικηγοροι τα βρισκουν

και ετσι απαλλασσονται

κλεφτες και λαθρεμποροι.

Παραθυρο οι πολιτικοι

και ολοι οι τσαρλατανοι

μικρο η' μεγαλο θα βρεθει

κι ετσι θα βγουνε λαδι.

ΦΥΛΑΚΤΟ.

Ολα του κοσμου τα καλα

στα χερια μου να 'ρθουνε,

αμα χασω εσενανε

δε με ικανοποιουνε.

Ολα στραβα κι αναποδα

καθημερινα μου πανε

δεν μ' ενδιαφερουν τα λεφτα

να πιουμε και να φαμε.

Ολα για την αγαπη μου

τα 'χω περιφρονησει

και ολοι ζηλευουν γυρω μου

και μ' εχουνε μισησει.

Για σενα που αγαπησα

κ' εδωσα την ψυχη μου

και καστρο σιδεροκαστρο

θα φτιαξω στην αυλη μου.

Τι να τα κανω τα λεφτα

και να καλοπερναω,

οταν μου λες

"βαρεθηκα και σ' αλλη χωρα παω";

Φουσκωσαν τα πνευμονια μου

το αιμα μου νερωνει

και το ρολοι της καρδιας

του χτυπους χαμηλωνει.

Αν ειναι καποιος αλλος

που τωρα γνωρισες

εγω δεν θα σ' αφησω,

μην ψιλαγχωνεσε.

Χαλαλι δεν σε κανω,

σκληρα θ' αντισταθω

με κοφτερο μαχαιρι

θα κανω μακελειο.

Εγω δεν σε χαριζω

χρυσο μου φυλακτο,

σε μαρμαρενιο αλωνι

θα παω να μετρηθω.

ΟΛΙΣΘΗΜΑ.

Ολισθημα και γλυστριμα

καταρα για ευτυχημα

αλλοι πηγαινουν φυλακη

και αλλοι για την καλη ζωη.

Καποιοι που ολισθαινουνε

στους δρομους γυροφερνουνε

και αλλοι γλεντανε τη ζωη

που επρεπε να 'ναι φυλακη.

Εξυπνοι και πολιτικοι

ολισθημα για το πουγκι

και αλλοι διχως λογικη

να καταντουνε λιπαροι.

Σαν το αδεσποτο σκυλι

που κοκαλα ψαχνει να βρει

και σου ζητα καποια δραχμη

εχει την χουφτα ανοιχτη.

Πλανευτηκαν οι πολιτικοι

πηραν τα κατομυρια

οι σακοι που τους δωσανε

τους ειπαν για κρομμυδια.

Εταιρεια εχουν κανει

κλεφτες και πολιτικοι

μας τα παιρνουν, μας χορευουν

σε αγανωτο ταψι.

Και οταν παν να ξεσκεπασουν

καποιονε της αρπαχτης

ολα θα τα κουκουλωσουν

και θα κλεισουν τη βουλη.

Και ο ξεβρακωτος φωναζει:

"Ζητω το καλο παιδι!

Και ας μου παρει και τις καλτσες,

τον εθελω να διοικει".

ΕΑΝ.

Εαν δεν ησουν ανθρωπος, τι θα 'θελες να ησουν;

Ρωτω τους συνανθρωπους μου, να δω τι θ' απαντησουν.

Γιατι και γω εχω μπερδευτει με το εαν και εαν

στα σφαλματα μου, στη ζωη

το εαν βαζω μπροστα.

Εαν δεν εκανα αυτο και ειχα φτιαξει τ' αλλο,

εαν δεν πονταρα σ' αυτο κ' ειχα πονταρει στ' αλλο.

Εαν ειχα αλλο συντροφο αρχοντα και μεγαλο,

εαν ειχα πυργο γυαλινο και υπουργο κουμπαρο.

Εαν αντι ποδηλατο ειχα αεροπλανο,

θα γυριζα ολη τη γη σ' ενα εικοσιτετραωρο.

Εαν δεν γινομουνα παπας, γινομουν δικηγορος

και ο ενας λεει ψεματα και ο αλλος ψευδολογος.

Εαν δεν γινομουνα γιατρος και εμενα τσοπανος

δεν θα εφευγε η ζωη απ' τα χερια μου,

δεν θα μου την επαιρν' αλλος.

Το εαν και το εαν

παντα το επικαλουμαι

με το εαν και το εαν

τα λαθη οταν σκεφτουμε.

Το εαν και το εαν

σ' ολονων τα χειλια

εαν δεν επινα, δεν καπνιζα

θα ειχα την υγεια μ'.

Με το εαν φευγω απ' τη γη

και αν ξαναγυρισω,

ισως γυρισω βασιλιας,

ισως τρελος και γυφτος.

Με το εαν και το εαν

ειναι το ψωμοτυρι

εαν λεει ο πλουσιος,

εαν και ο μπατιρης.

ΤΟΠΟΣ ΤΡΑΧΥΣ.

Τραχυς ο τοπος που γεννηθηκα

με εφτυσε ο Θεος σαν κατι μολυσμενο

και αιωρουμαι συνεχως σαν μιασμα

στις τρυπες των βουνων, σε καποιο δενδρο.

Ποιος ο σκοπος του ερχομου μου,

τι να εξυπηρετησω

εκει που μ' εριξε ο Θεος

εξηγηση δεν βρισκω.

Τι ηθελε απο μενανε

και τι επιζητουσε

ποιος ηταν ο προορισμος

σε τι αποσκοπουσε.

Σκοταδι, φοβος η ζωη

απ' την αρχη ως το τελος

ειν' ο Θεος τοσο σκληρος

διχως συμπονια κι ελεος.

Τον λενε προστατη

αλλα δεν μου εδειξε εναν δρομο

που περασα ολη μου τη ζωη

στη φρικη και τον πονο.

Τι κι αν ο ηλιος εβγαινε

δεν ζεσταινε εμενα

και η ψυχη και το κορμι μ'

για παντα παγωμενα.

Σαν κολασμενος περασα

και χαλια ολη μ' η ζηση

και ευχομαι αλλος κανεις

με την δικια μου τυχη.

Ετωρα παραδιδομαι

χαθηκε το κουραγιο

το προσκλητηριο μου εστειλε

ο ψυχοπαρτης Χαρος.

Σαν το φτερο στον ανεμο

ηταν η υπαρξη μου

και ευελπιστω στον τελειωμο

της αχαρης ζωης μου.

ΨΩΝΙΟ.

Παπαδες και πολιτικοι

ολοι μας κοροιδευουν

με τα παχια τα λογια τους

ολους μας μας χαζευουν.

Ολοι μιλουν για ηθος

μιλουνε για Θεο

με λογια του αερα

κοιμιζουν τον λαο.

Η πρωτη ταξη ολο θαυματα γι' αγιους και προφητες

η δευτερη για ηθικη, αγαπη στους πολιτες.

Οι μεν μας λενε για προσευχες, ν' αγιασει η ψυχη μας

οι δε για την ισοτητα και γι' αξιοκρατια.

Οι πρωτοι λενε πως ο Θεος παντα μας προστατευει

οι αλλοι λεν πως βρισκουνε την γη παντα καμενη.

Και ολο λενε στο λαο

να σφιξει το ζωναρι

για να περνουν αυτοι καλα

ν' απλωνουν το ποδαρι.

Παντα σε δυσκολους καιρους

πληρωνει ο λαουτζικος

παπαδες και πολιτικοι

σβερκο και υφος.

Το μονο που τους απασχολει

μην χασουν την καρεκλα

και ολο λογια και ψεματα

να ριχνουν τα κοροιδα.

ΣΚΟΥΠΙΔΙ.

Ενα σκουλικι ο ανθρωπος

δεν θελει να το ξερει

αν ανεβει κοινωνικα

νομιζει δεν πεθαινει.

Τον βλεπεις και κορδωνεται

σαν κοκορας λυρατος

τ' Ολυμπου γινεται Θεος

ο Διας ο βαρβατος.

Βλεπεις το υφος που κοιτα

το στυλ που περπαταει

που αν του πεσει η μυτη του

δεν σκυβει να την πιασει.

Ειναι μεγαλο αινιγμα

αβυσσος διχως τελος

αγγελος ολη η οψη του

μα η ψυχη του ελος.

Αντανακλα θεοτητα

στο βαθος κρυβει κτηνος

τερας ειναι διπροσωπο

εξηγηση δεν βρισκω.

Και με ριχη τη σκεψη του

σκουπιδι κατανταει

ενω το παιζει αγγελος

το αιμα σου ρουφαει.

Ετσι ηταν ο ανθρωπος

και ετσι συνεχιζει

τ' ονομα του ν' αλλαξουμε

να τον ελεμε φιδι!

Να μας αλλαξει κι ο Θεος

μην περπαταμε ορθιοι

μα, να σερνομαστε στη γη

σαν κατι οντα γλοιωδη.

ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ.

Το σπιτι, η οικογενεια

οτι πιο ιερο

σαν θα βρεθεις μακρια τους

σε τρωει ο καυμος.

Η σκεψη, το μυαλο σου

εκει πηγαινουνε

και ολα τα ονειρα σου

πισω σε φερνουνε.

Στον ανθρωπο συμβαινει

μυστηριο φαινεται

ποτε δεν ξεκολλαει

με οσα δενεται.

Θυμαται καθε τι που ητανε μικρος

θυμαται ποιοι δακρυσανε στον αποχαιρετισμο.

Αυτοι που σ' αγαπανε

παντα δακρυζουνε

οταν σε καλωσοριζουν

και σε ξεπροβοδιζουνε.

Στον ερχομο σου οταν δεις

δυο ματια δακρυσμενα

αυτα τα ματια σ' εψαχναν

σαν ελειπες στα ξενα.

Και καθε μερα εστελναν

στο Θειο παρακλησεις

παντοτε σε εσκεπτονταν

ζητουσαν να γυρισεις.

Το κεντρισμα του ερωτα

απο τα ματια αρχιζει

και στην αγαπη τη ζεστη

το ματι θα δακρυσει.