Samstag, 20. Februar 2010

ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΗΝ ΒΑΛΑΝΤΩΝΕΙΣ.

Σαν το κλωνι απ' το δεντρο
νιωθω πεταμενος
με πεταξε η τυχη μου
σε εναν τοπο ξενο.
Σαν πετρα που εκοπηκε
απ' τον μεγαλο βραχο
που κυλησε και βρεθηκε
μεσα σε εναν βαλτο.
Ετσι ενιωσα και γω
το δολιο εργατακι
μονο και απροστατευτο
στης γης την αλλη ακρη.
Η καρδια μου σκιζεται
και κλαιω σαν παιδι
στην ξενητια παλευω
σκυλησια η ζωη.
Αθελητα αναγκαζομαι
βαρια να καταριεμαι
που μ' εφεραν πανω στη γη
χλωμες και μαυρες μερες.
Αδικως βασανιζομαι
ειν' το παραπονο μου
κανεναν δεν επονεσα,
μονο τον εαυτο μου.
Δεν μου 'πανε πως στη ζωη
δεινα με περιμενουν
την πικραμενη μου ζωη
συνεχεια να παιδευουν.
.....................................
"Δεν εισαι ο μοναδικος
που τον σταυρο σηκωνεις
γινε πιο υπομονετικος,
ψυχη μ', μη βαλαντωνεις!"
"Οτι σου φερει η τυχη σου
κι οτι ο Θεος σου στειλει
ποτε μην γινεις αδικος
μα ανθρωπος να μεινεις."
"Αυτος ειναι ο κοσμος μας
σ' ολη την οικουμενη
ειτ' εισαι στην πατριδα σου,
ειτε σε αλλα μερη."
..........................................
Δεν μου ειπαν που ημουν μικρος
η ξενητια πως καιει
θα βραζω μες τον τεντζερη
σε στοφα αναμμενη.
Και τωρα λεω μονος μου
στον δολιο εαυτο μου:
"οσο θα ζεις θα ψηνεσαι"
και κλαιω το ριζικο μου.

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen