Montag, 30. November 2009

ΠΑΤΡΙΔΑ.

Μεγαλη δυστυχια
πατριδα ν' αγαπας
το αιμα σου να προσφερεις
και αυτη να σε πετα.
Καλλιο να μη σ' αγαπαγα,
να εφευγα στα ξενα,
να πηγαινα εκει που αγαπαν
και σεβονται τον καθενα.
Ειναι μεγαλη συμφορα
Ελληνας να γεννιεσαι -
- η πατριδα σε πατα,
στον καλαθο πετιεσαι.
Πολλοι δωσαν το αιμα τους,
δοξασαν την πατριδα
μα οι πιο πολλοι ξεχαστηκαν
και δεν θα βρεις το μνημα.
Μα καποιος ισως να μου πει,
τι φταιει η πατριδα;
Οι ανθρωποι ειναι αυτοι
που δινουν τ' αριστεια.
Αλλα και εγω τους απαντω,
το χωμα ειναι το ιδιο,
οι ανθρωποι ειναι που το χαλαν
το κανουν καφενειο.
Σε ανθρωπους αναφερομαι,
ακατεργαστα κουμασια
που ρεπουνε στον πλουτισμο,
στην αρπαγη, στη μασα.
Καθε γωνια, καθε στενο
και μια καφετερια
αυτη ειναι η αναπτυξη -
- ειμαστε για τα γελια.

Sonntag, 29. November 2009

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ.

Δεν θελω εγω να νοσταλγω
γιατι γεννηθηκα φτωχος.
Στον χρονο μου τον παιδικο δεν θελω να αναφερθω.
Και οσοι μου τον θυμιζετε
εχθροι μου παντα γινεστε
μου φερνετε μεσ' το μυαλο
κακιες στιγμες και παιδεμο.
Νερο δεν ειχα για να πιω
και σπιτι για να κοιμηθω
και στις πατουσες μου τις δυο
αγκαθια εβγαζα διαρκως.
Δεν ειχα μια καλη στιγμη
να νοσταλγησει η ψυχη
σε τρυπα εχουν πεταχτει
οι νοστοι μου οι παιδικοι.
Ζω μονο το καθημερινο
εχθρος μου ειν' το παρελθον
το μελλον με απασχολει
να μην γυρισουν οι τροχοι.
Και να πληρωσει αλλη γενια καταρες καθε κερατα
αυτα που πληρωσα εγω απο παλιοσκυλο κακο.
Και εχασα τα αισθηματα στα παιδικα μου βηματα
και μεινανε ολα νεκρα
παγωσανε παντοτινα.
Γι' αυτο και εβγαλα απο το μυαλο
το παιδικο μου παρελθον
που ο πονος και ο οδυρμος
ητανε καθημερινος.
Τα δημιουργησαν οι τρελοι
που εστειλε ο Θεος στη γη
ματωσανε παντου
σφαγη
σε μενα εμεινε η πληγη.

Ο ΚΥΚΛΩΝΑΣ.

Σαν τον κυκλωνα ερχονται
τα βασανα και οι πονοι
και σου ρημαζουν τη ζωη
και η ψυχη παγωνει.
Ολα μαυριζουν γυρω σου
και ο ηλιος σκοτεινιαζει
και το κορμι σου το χτυπα
ηλεκτρικο δρεπανι.
Και οι τυφωνες μονομιας
ολα τα διασκορπιζουν
και τα πολλα χτυπηματα
το σωμα το διαλυουν.
Ενας σιφουνας η ζωη,
σαν τσοφλι σε πεταει
θα κανει πετρα την καρδια
και το κορμι ας ποναει.
Συνεχεια θα παραπατας,
ψαχνεις στηριγμα να βρεις
η αισθηση οτι περπατας
πανω σε λεπτο σχοινι.
Και ο κυκλωνας σα χαρτι
θα σε στριφογυριζει
και της ζωης το προγραμμα
σ' αναποδογυριζει.
Και το μυαλο στους κραδασμους
θα καιγεται, θα βραζει
σαν μπουρμπουλιθρες σε νερο
που βραζει στο καζανι.
Και ερχεται το εγκεφαλικο,
μεγαλη τραγωδια,
καλυτερα να σ' ετρωγαν
τα αγρια θηρια.

Donnerstag, 26. November 2009

ΚΟΡΟΙΔΙΑ.

Μην κοροιδευεις εαυτον και γινεσαι γελοιος
και περα δωθε να πετας σαν τσακισμενο πλοιο.
Τη μια μερα στον Χριστο ταχα μας λες πιστευεις,
την αλλη μερα τα παιδια σκοτωνεις και παιδευεις.
Επιθυμιες της στιγμης
ριχνουν, υπανθρωπιζουν,
μειωνουνε την λογικη
και ανεμοι σε τσακιζουν.
Χανεται το φιλοτιμο, καθε ελεγχος και ηθος
σε επιθυμιας εκπληρωση και γινεται ενας λυκος.
Και τους χορευεις γυρω σου σαν να 'ναι μαριονετες
με εξουσιες κρατικες και με γεματες τσεπες.
Τους κανεις ολους κολακες και σε φιλοφρονουνε
γιατι ειναι ευκολοπιστοι στα ψεματα που ακουνε.
Δυστυχισμενοι μου λαοι και παντα προδομενοι,
οι πιο πολλοι που κυβερνουν ειναι διαβολεμενοι!

Donnerstag, 19. November 2009

ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ.

Αμα παλιωσει το παντελονι σιγουρα καπου θα σκιστει
και αν ειναι μαλλινο και ωραιο ο σκωρος θα το επισκεφθει.
Ετσι και ο ανθρωπος ο δολιος οταν θα 'ρθουν τα γηρατεια
καθημερινως ολο θα τρεχει για θεραπεια και γιατρεια.
Και ολο μπαλωματα θα κανει σε ματια ποδια και κοιλια
και με τη σκεψη στο γιατρο του τον παιρνει ο υπνος αγκαλια.
Την αυγη που θα ξυπνησει καπου αλλου θα τον πονα
και ολο μπαλωμα ζηταει, ψαχνει για πιο γερη κλωνια.
Ωσπου θα ερθει καποια μερα που θα ξεφτισει εντελως
δεν θα μπορεσει να τον μαζεψει χειρουργος αριστος γιατρος.
Σαν το παλιο το παντελονι θα καταντησεις ανθρωπε
και οσες ραφες και αν θα κανεις οι μερες μενουν μετρητες.
Θα ηταν καλυτερα να φυγεις χωρις μπαλωματα, ραφες
γιατι ειναι επωδυνες, μαρτυριο και οι ελπιδες σου μηδαμινες.
Θα ειναι μεγαλη επιτυχια, θα εισαι μεγαλος τυχερος
εαν θα φυγεις απ' τον κοσμο ακεραιος ανατομικως.

Ο ΚΑΛΟΣ.

Απο την φυση σου καλος, μεγαλη η αξια
απο αναγκη εφημερη, μηδαμινη, καμια.
Οποιος κανει το καλο σπερνει ευεργεσια,
φυτρωνει δενδρο καρπερο και αποκτα φιλια.
Η καλωσυνη να 'ναι πρωτια στη σχεση των ανθρωπων
ειναι μεγαλη αρετη μες τη ζωη, στον κοσμο.
Ο ανθρωπος που θα γεννηθει και θα 'χει καλωσυνη
καλο θα κανει εν ζωη και με καλο θα φυγει.
Και με καλο σ' οποιο θεριο θα αμυνθει, θ' αντεξει
και το καλο φιναλε σου γλυκυτατες οι λεξεις.
Αν κανεις στη ζωη καλο μενει και θα θυμιεται,
με το κακο διαγραφεσαι και γρηγορα ξεχνιεσαι.
Ο καλος μενει καλος σε ολη τη ζωη του
οσο και αν αδικηθει θα 'ρθει απ' το παιδι του.

Dienstag, 17. November 2009

Η ΜΟΥΣΑ.

Οι Μουσες ητανε εννια
μα εγω για μια γραφω -
- τη μια που εγνωρισα
ποτε δεν θα ξεχασω.
Οι εννια ησαν φανταστικες
ξεφτισαν, ξεχαστηκαν,
μα η μουσα που ειχα αγκαλια
μια Ελληνιδα ηταν.
Γι' αυτην εγραφα ποιηματα,
μαζι της τραγουδουσα,
υμνολογουσα ομορφιες
τις χαρες καθε μουσας.
Που μονο αυτη συγκεντρωνε
και ολες τις ξεπερνουσε
οι αλλες ησαν περιττες -
- και τις εννια πληρουσε.
Η μουσα μου μοναδικη και τρισχαριτωμενη
την εστειλε ο Θεος στη γη, μονο χαρες να παιρνει.
Η μουσα μ' με συμπληρωνε
και ολοκληρωνομουν -
- αν ελειπε απο διπλα μου
εσβηνα και χανομουν.
Οτι ελεγα και εκανα
ηταν ο εμπνευστης μου
μου χαραζε το δρομο μου
και ολη τη ζωη μου.
Και τα εννια ονοματα της ειχα προσχωρησει.
Και τις εννια σ' ενα κορμι, σ' αυτην ειχα ταυτισει.

Sonntag, 15. November 2009

Η ΖΩΗ.

Ο θανατος ειναι γλυκος
γι' αρρωστον, πονεμενον
οταν περνα απ' τη ζωη,
σκληρα αγριοκτυπημενος.
Η ζωη ειναι για λιγοστους
που εχουν τους παραδες
αυτους που τρων και πινουνε
και τα ηνια κρατανε.
Η ζωη ειναι μικρη
και απεραντη ας δειχνει
στη διαρκεια της επι της γης
λιγα λεπτα θα ζησεις.
Γι' αυτο μην μαραζωνετε
στη σκεψη του θανατου
μπορει αλλου να ειναι καλυτερα
το αγνωστο περασμα του.
Και κει να ζεις αμεριμνα
χωρις φιλοσοφια
που λεν' οι αγιοι πατερες μας
μεσα στην εκκλησια.
Ζησε εδω χαρουμενα
και ασε το παραπερα
με αλλα ενδιαφεροντα
να σου κυλαει η μερα.
Ολοι μας θα πεθανουμε
γκολντεν μποις και αλανια
οι μεν στεφανια, τελετες,
οι δε με διχως καλτσα.
Μα ολοι θα γινουμε τροφη
δυο μετρα μες το χωμα
οι αρχοντες και οι φτωχοι
και ολα τα λαμογια.

Freitag, 13. November 2009

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ.

Ποσο υποφερει καθε νεος που βλεπει σκοτεινο το μελλον
σε τεντωμενο σκοινι παραπατα
ισορροπει ο καυμενος.
Μα οι αντοχες ειναι μικρες
και οι σειρηνες πλησιαζουν
το καλεσμα τους ειναι γλυκο,
ευκολα δελεαζουν.
Κλεισε τ' αυτια σου παλικαρι
και ασ' την καρδια σου να ησυχασει
μαζεψε τα αισθηματα σου
και κοιτα τα μαθηματα σου.
Οι δρομοι κρυβουνε κινδυνους
και απ' τους γονεις σ' απομακρυνουν
αν θα χασεις την πορεια
η ζωη σου θα 'ναι ταλαιπωρια.
Και αν θα χασεις την πυξιδα
σε κακοτραχαλα σημεια
αγνωστους δρομους θα διαβαινεις,
πισω μπρος θα γυροφερνεις.
Θα χανεσαι μεσα στη ζουγκλα
στης κοινωνιας τη χαβουζα
γυρισμο δυσκολα θα εχεις
μπρος γκρεμος και πισω φραχτης.
Και θα βαλτωσεις μες την λασπη
και θα σε βλεπουν σα ζουλαπι
εχεις περασει σ' αλλη οχθη
εκει που παν' οι δευτεροι ανθρωποι.
Εκει θα κλαις και θα πονας
και απο θυμο θα σκαζεις
και πικραμενος θα ξυπνας,
με πονο θα βραδυαζεις.

ΓΕΝΝΑ.

Σκληρο το παραμυθι της ζωης.
Σε ωκεανο σε φερνουνε,
μες τα σαγονια λεαινας σε πετανε
και τα λιονταρια ολον θα σε φανε.
Γι' αυτο καθε παιδι οταν γεννιεται κλαιει και δεν γελαει.
Χτυπιεται και οδυρεται,
διαισθανεται τις μπορες που θα φαει.
Ολοι λενε πως το εφεραν στο φως
μα αυτο αισθανεται σκοταδι.
Γι' αυτο κρατιεται οσο μπορει
μα οι μανα με οδυνες στον κοσμο θα το βγαλει.
Ολοι το καλοδεχονται με παιχνιδια και μπιχλιμπιδια,
μα αυτο εφιαλτες εχει στο μυαλο,
το τι του επιφυλασει η ζωη μελλοντικα στη γη,
η κοινωνια.
Οι γονεις το χαιρονται που ηρθε το μωρακι
και δεν του λενε που το 'φεραν
σε δρομους με διχαλες.
Οι αντοχες ειναι μικρες
μα οι πληγες μεγαλες
και οσο βαραινει το κορμι
δυσκολα ανεβαινει
της ζωης τις σκαλες.

ΠΑΡΕ.

Ποτε μην ξεσυνεριστεις
τον γερο, τον μεγαλο,
αν σου φερθει λιγο σκληρα,
με λογο παραπανω.
Αν ειναι γερος εξυπνος
πολλα θ' αποκομησεις,
αν ειναι και ανοητος
και αυτος θα σε κεντρισει.
Θα μπεις σε σκεψεις πολλαπλες,
θα σε προβληματισει
και αντιστροφα παιρνεις στροφες,
καπου θα καταληξεις.
Θα παρεις απ' τον εξυπνο
που το μυαλο τ' γενναει,
οσο για τον ανοητο
τις γκαφες που εχει κανει.
Ανοητος και εξυπνος
πολλους αντιπροσωπευουν
με εξυπνο θα χαιρονται,
με ανοητο θα κλαιουν.
Απο γερο που ειναι εξυπνος
τις συμβουλες του παρε,
απο κουτο και ανοητο
γραφε για να γελαμε.
Και παντα θα υπαρχουνε
οι εξυπνοι και οι αλλοι,
τους μεν μην τους περιγελας,
τους δε να τους εψαχνεις.
Γιατι δεν ξερουμε κανεις
με τι κριτηρια ηρθαν,
αλλοι να 'ναι πανεξυπνοι
και αλλοι κεφαλια κουφια.
Τους γερους να σεβομαστε
και να τους αγαπαμε
και εαν κανουν κατι απρεπο
αμεσως να κρεμαμε.
Ποτε φιλε τον γεροντα
να μην περιφρονησεις,
η πειρα του πολυτιμη
και αυτα που εχει ζησει.
Μαθε την ιστορια του
και ισως αλλαξεις γνωμη
και ας μην ειναι επωνυμος,
ας ειναι και οικοδομος.

Montag, 9. November 2009

ΗΡΕΜΑ.

Αινιγμα ειναι ο ανθρωπος και αβυσσος η ψυχη του
Ειναι το πιο περιεργο που εφτιαξε η φυση
που οσο κι αν ψαχνεις δεν θα βρεις πια η αποστολη του.
Και αναρωτιεσαι για να βρεις αν ηρθε για καλο στη γη
η' μηπως για καταστροφη, ισορροπια να κρατει;
Γιατι δεν περιοριζεται στους φυσικους του νομους
και τρεχει εξω απο την γη να βρει καινουργιους κοσμους;
Ο ανθρωπος ηρθε στη γη ηρεμα για να ζησει,
για αυτην να ενδιαφερθει, τα αλλα να τα αφησει.
Γιατι ο πλανητης τουτος εδω ειναι το σπιτικο σου,
για σενα, για το μελλον σου και για τον εγγονο σου.
Αλλοι οργανωνουν εκδρομες, στο διαστημα να πανε
και αλλοι υποφερουνε στη γη, και κλαινε και πονανε.
Στη γη ηρθε ο ανθρωπος,
εδω ειναι ο προορισμος του,
πανω στη γη να ζει καλα
και εδω ειναι το μελλον.

Sonntag, 8. November 2009

ΚΥΚΛΟΣ.

Η ευτυχια στη ζωη πολλους δεν θα αγγιξει,
η δυστυχια αδελφη, την εχει αποκλεισει.
Η ευτυχια ειν' λουλουδο, μεγαλη μαργαριτα,
η δυστυχια θαλασσα, μεγα φαρμακοπνιχτρα.
Η δυστυχια ερχεται σαν υαινα στο καρμα,
η ευτυχια ειναι τυφλη, θα σ' ακουμπισει σπανια.
Η ευτυχια στη ζωη θα ειναι λιγες μερες,
η δυστυχια τακτικα θα σε χτυπα με βεργες
και σου ανοιγει τις πληγες
στο σωμα, την ψυχη σου
και υποφερεις και πονας,
μαυριζεις την ζωη σου.
Σου λεω κανε υπομονη, κρυβε τις δυστυχιες
ελησμονιουνται ευκολα σαν ερθουν ευτυχιες.
Καθενας εχει βασανα απ' αλλα ματια ξενα
ο καθε ανθρωπος κρατει τα παθη του κρυμενα.
Και ετσι καθενας ξεροντας τον πονο του μοναχα
ολους τους αλλους θεωρει χαρουμενους σα γλαστρα.
Και λεει με αγανακτηση, μες τις χαρες του κοσμου
σε μενα παντα βρισκεται πονος στον εαυτο μου.
Και γινεται και πιο βαρυς, πιστευει οτι ειναι μονος,
η δυστυχια τον χτυπα με πεισμα και με φθονο.

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ.

Ο ανθρωπος μες την ζωη να ειναι προσγειωμενος
να μην πετα στα συννεφα αν ειναι προικισμενος.
Να ξερει τα χαρισματα εχουνε χρονο ληξης,
αλωβητα δεν μενουνε, ο χρονος τα διαλυει.
Και αλλος θα 'ρθει καλυτερος να σε υποσκελισει
μονο σοφια αν κρατας θα σε παρηγορησει.
Δεν πρεπει να υποτιμας η φυση αν αδικησει
οποιον συνανθρωπο κι αν δεις και εχει καποιες παθησεις.
Και μην νομιζεις πως εσυ πρωτος εισαι στην πλαση,
καπου ειναι ο καλυτερος και θα σε ξεπερασει.
Ακομη και στην τεχνη σου να μην υπερτιμησεις,
θα παρουσιαστει ο πιο καλος να σ' αντικαταστησει.
Μη λες και στο κρεβατι σου οτι εισαι ο πιο ωραιος,
γιατι το ταιρι σου θα βρει στον ερωτα πιο τελειο.

Samstag, 7. November 2009

ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ.

Οι αρετες ειναι αυτες παντοτινα που μενουν
κοσμουν τις κοινωνιες μας,
οι ανθρωποι πεθαινουν.
Οι αρετες ειν' αθανατες οσο η γη γυριζει
και οσους δεν τις αφηνουνε
καποιος θα τους υμνησει.
Η αρετη στολιζει ανθρωπο προικισμενο
και ας ειναι και ο πιο φτωχος με ρουχο μπαλωμενο.
Το πιο ισχυρο το οπλο ειναι η αρετη,
που ολα τα νικαει, λαμπει σαν αστραπη.
Ο ανθρωπος που εχει αρετες, αν φυγει, δεν ξεχνιεται,
αφησε χρυσοστεανο και παντα θα θυμιεται.
Τον ανθρωπο με αρετες παρεα να ζητατε
και καθε σας ελαττωμα στις πλατες να πετατε.
Οι αρετες τον ανθρωπο κανουν αριστοκρατη,
τα πλουτη και τα χρηματα αδειαζουν το κεφαλι.
Η αρετη στον ανθρωπο
να φτιαχνει, να διδασκει
ειναι τ' αλατι της ζωης
μες τα μυαλα το βαζει.

ΤΟΝ ΕΣΤΕΙΛΑΝ.

Σ' αυτον που καθεται στο σκαλοπατι
μη του γυριζεις την πλατη,
δειξτου λιγη ανθρωπια,
αν εχεις δωστου μια μπουκια.
Θελει συμπονια, ζεστασια,
να νιωσει πως καποιος τον πονα
πως ενδιαφερεται
εκει που περιφερεται.
Πικρο ποτηρι η λησμονια
τον εστειλε στα χαμηλα
μη του γυριζεις τη ματια
γιατι πληγωνεται βαθεια.
Πικραινεται οταν σκεφτεται
πως ηταν και πως εγινε
απο ψηλα στην αβυσσο
του λεγαν για παραδεισο.
Παρηγορια στον αρρωστο λιγακι δεν πειραζει,
πεστου δυο λογια τρυφερα μια ανασα για να παρει.
Γιατι εκει που βρεθηκε
τον ριξαν, καποιος εφταιξε,
στα νυχια του τον εμπλεξε
και τον εκμεταλλευτηκε.
Ανωριμο ηταν παιδι,
προβληματα με τους γονεις
ευκολο ηταν θυραμα
στης ζουγκλας περπατηματα.
Τον ριξαν μεσα στο βυθο
και εγινε ζωντανος νεκρος
ευθυνη φερουν οι γονεις,
οι τροποι τους τον εσπρωξαν εκει.
Και εκει στην ακρη βρεθηκε
χωρις μελλον να σκεπτεται
τη δοση ψαχνει για να βρει
εχει τελειωσει η λογικη.
Μην τον περιφρονησεις και μην τον επιπληξεις
η μαστιγα απροσμενη και 'ρθει και σ'ακουμπησει.
Ειναι η κατασταση σκληρη
και η φορτιση ηλεκτρικη
δεν αντεχει το παιδι,
τ' αδιεξοδο το εφτασε εκει.

Freitag, 6. November 2009

ΜΗΝ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΩ.

Δυο παιδια με ρωτησαν αν θελω να ξαναγινω νεος
και ειδα πως ξανιαστηκαν που ειπα πως δεν θελω.
Ολα αυτα που βιωσα να μην τα ξαναζησω
σ' αυτη που λεμε μανα γη να μην ξαναγυρισω.
Βαρης και ατελειωτος ο παιδεμος στο περασμα μου
σημβαντα διαφορα εκλεβανε την οποιαν χαρα μου.
Δουλεια με πεισμα και θυμο ελειωνα απο μικρος,
με νυχια και με δοντια παλευα συνεχως.
Τι να την κανεις τη ζωη αν ερθεις και δεν την ζησεις
και βλεπεις ολα γυρω σου που εχουνε ξεφτυσει.
Ο ανθρωπος εξελιχθηκε σ' εναν μικρο Θεο
και ομως τον περιλουζει ο φοβος καυτερος.
Με ολα τα πειραματα αλλαξανε τα πραγματα,
ολα τα μεταλλαξανε και ολη τη γη χαλασανε.
Ολα στραβα και αναποδα τα πανε,
τα ραματα φυλανε,
τη γουνα σου θα καψουνε
και ολα θα τα ριμαξουνε.
Και οσοι θα μεινουν ζωντανοι
ν' ανοιξει θα ζητουν η γη,
μεσα στα βαθεια να μπουνε
και εδω μην ξαναρθουνε.

ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ.

Αν καβαλησεις το καλαμι πετας στα συννεφα
ο Πηγασος ο φτερωτος χωρις αισθηματα.
Το σωμα ειναι στη στερια, η σκεψη στον αερα
ετσι γινεται ο Ελληνας αν ανεβει μια μερα.
Τα συννεφα τους σερνουνε με δυνατους ανεμους
και χανουν το φιλοτιμο και οποιους μπορουν αρμεγουν.
Επηρανε καποιο χαρτι, πιασαν καποια θεσουλα,
εφυγανε απ' τα χωρια και τα ζητανε ουλα.
Ξεχασαν το κατωγι τους, γωνια χωρις φουγαρο
που καναν την αναγκη τους στου γειτονα το σταβλο!
Τωρα αυτοι οι ανθρωποι δεν λενε καλημερα,
δεν θελουν να προσγειωθουν, ειναι ενας αερας.
Μ' εχει κουρασει το εγω, του Ελληνα προνομιο
την αληθεια θ' αρθρωνω, δεν με νοιαζει αν πληγωνω.
Για τον νεο αν με διαβασει, στη ζωη του αλλη σταση,
γιατι ολοι ειμαστε ολοι και στο χωριο και στην πολη.
Γιατι και εγω εφοραγα κοστουμι του Αρμανι,
μες την ντουλαπα κρεμεται, ο σκωρος θα το φαει.

Mittwoch, 4. November 2009

ΟΛΑ ΑΕΡΑΣ.

Η' περασει, η' δεν περασει
τα μηδενικα θα χασει.
Ολα γινονται αερας,
περιουσιες και καριερα.
Και αυτο το κρινω τωρα εγω απο τον εαυτο μου,
μεγαλωσα, ωριμασα και επηξε το μυαλο μου.
Που λαθος επορευτηκα,
με δημιουργιες μπλεχτηκα
και με αερα στεφτηκα,
τον κυκλο μου τον εκλεισα.
Σε αλλον κυκλο που μου λενε εγω δεν επιστευω -
- εδω ηταν ο προορισμος, εδω αρχη και τελος.
Και οσοι νωρις καταλαβαν και το φιλοσοφησαν,
μονο αυτοι κερδισανε πανω στη γη που ηρθαν.
Χαιρε στη γη οσο μπορεις
επανω οταν εισαι,
οταν στο χωμα σκεπαστεις,
οι δοξες ειναι τριχες.
Οτι κι αν λενε ειναι φουμαρα για να περνουν την ωρα,
θελουν αυτοι να προβληθουν, δοξαζουνε το χωμα.
Μην καμαρωνεις βλακα πως κατι εγινες,
γιατι αερας ηρθες και αερας τελειωσες.

Dienstag, 3. November 2009

ΒΡΟΧΕΣ ΑΝΗΣΥΧΕΣ.

Βλεπεις βροχες ανησυχες που σε πανικοβαλλουν,
το αιμα σου ταραζουνε, τα αισθηματα σ' αλλαζουν.
Φαινομενο απ' τα πολλα για να φιλοσοφισεις
και που σε κανει ανησυχο τις σκεψεις σου ν' ανοιξεις.
Τις οπτικες γωνιες τις βλεπεις μπερδεμενες
και οι επαφες που εζητας ειν' στο κενο χαμενες.
Και μενεις στο ερωτημα, τι ειδα τι δεν ειδα -
- μηδαμινο το οφελος απο ολη την πορεια.
Τυφλος ειμαι απο μυαλο, μα εχω γερα τα ματια!
Τον Τειρεσια ζηλεψα - αχ, την ψυχη του να'χα!
Που εβλεπε τα μελλουμενα και ολα τα εξηγουσε,
προειδοποιουσε για δεινα, μιλουσε με τις Μουσες.
Εγω ειμαι μεσα στη βροχη και παντα μουσκεμενος
κλειστα τα ματια της ψυχης, μυαλο συννεφιασμενο.
Ετσι με καταντησανε οι συμφορες οι μεγαλες
και ολοι αυτοι οι ρητορες που 'ναι ψηλα στις σκαλες.

O ΝΙΟΣ.

"Κατα τον νιο και τ' αρματα" ελεγαν στα χωρια μας
και αυτοι οπου μας κυβερναν σβυσαν τα ονειρα μας.
Για να κρατησεις αρματα και για να κυβερνησεις
χρειαζεσαι μεστο μυαλο και οχι νταηλικι.
Σαν στρατηγοι ολοι φερονται, ολο κουμπουριοσυνη
και με κορωνες απιαστες καθε μαλακα ριχνουν.
Μονο με το ονομα ειναι η κληρονομια τους,
στα δυσκολα θολωνουνε τα λιγοστα μυαλα τους.
Και πολεμουν με ψεματα των συμβουλων φωστηρων,
"κοβε κορδελες οπου πας, ραβε και το ξυλο"!
Τους περιτριγυριζουνε πολλα παπαγαλακια
με γραβατουλες εγχρωμες, αφρατα μαγουλακια.
Το χρεωμενο μαγαζι σκιστηκανε να παρουν
και με τις γκαφες τις πολλες τον κοσμο αποκαμουν.

Montag, 2. November 2009

Ο ΕΝΑΡΕΤΟΣ.

Ο υπνος του εναρετου γλυκος και μυρωμενος
δεν εκανε ποτε ζημια για να'ναι ταραγμενος.
Ειναι η ψυχη του μαλακη, τυψεις δεν τον αγγιζουν
στο μαξιλαρι γυρω του αγγελοι νανουριζουν.
Ο εναρετος βγαινει ευτυχης ξυπνιος και κοιμισμενος
αφου μενει με οτι του συμβει κατευχαριστημενος.
Ο εναρετος οπου κι αν μπει δεν παει για συμφερον,
εχει την χαρη μεσα του, δεν νοιαζεται για κερδος.
Ο εναρετος μες την ζωη παντα καλο θα κανει
και αυτη ειναι μεγαλη διαφορα οταν στη γη περναει.
Ο εναρετος αδιαφορος σε ολες τις προκλησεις,
εναρετες οι πραξεις του και καθαρος θα φυγει.
Ο εναρετος ειναι συνετος απ' την αρχη ως το τελος
και ενα του παραστρατημα φιναλε πικραμενο.
Οι εναρετοι πανω στη γη κοσμουν τις κοινωνιες,
δεν νοιαζονται για χρηματα, να κανουν περιουσιες.
Ποτε δεν γινεσαι τρανος αν αρετες δεν εχεις.
Ο εναρετος εχει φροντιδα του Θεου,
ποτε του δεν θα κλεψει.