ΣΤΟ ΑΜΗΝ.

Οταν θα φτασει στο αμην

η προσκαιρη ζωη σου,

μεγαλη μαχη κανουνε

το σωμα και η ψυχη σου.

Και θα ζοριζεσαι, θα ακροβατεις,

λιγο ακομη για να αντεξεις

και θα πονας, θα προσπαθεις

να βγουν οι τελευταιες λεξεις.

Και οσο αδυνατο και να 'ναι το κορμι,

κραταει την ψυχη που παει να δραπετευσει

το χωρισμο, το ειναι σου

δεν θελει να το πιστεψει.

Η παλη γινεται σκληρη

και αν δεν μπορει να επιβληθει,

σε ζητιανια προσφευγει,

την ενωση γυρευει.

Να πτοηθει, να λυπηθει

και το κορμι να ζωντανεψει

το παραμυθι της ζωης

παρατα να γυρεψει.

Καποια στιγμη θα 'ρθει το τελος της ζωης

- ειναι καθιερωμενο

και θα χωρισουνε τα δυο,

του ανθρωπου πεπρωμενο.

Η μεν ψυχη θα φυγει αορατη στο αγνωστο,

στον αερα,

το δε κορμι μεσα στη γη,

σκονη σε μια κασετα.

Και για ολα οσα μασουλαν

να γινεται κουβεντα

στρερεψε πλεον η γη,

δεν εχει παραπερα.

Αφησε τα γονιδια σου

και οτι αλλο μπορεσεις

και μην ακους καθε κουτο,

οτι θα επανελθεις.