Μανα ειν' η αρχοντισσα
μανα και η τσιγγανα,
η πρωτη μες την θαλπωρη
η δευτερη στη γρανα.
Η μια κραταει το παιδι,
στο δρομο ζητιανευει,
η αλλη μες την βιλα της
παιχνιδια του διαλεγει.
Του ιδιου ειναι του Θεου
το καθε πλασματακι
το ενα ζει με αφθονα,
το αλλο σα σκυλακι.
Αυτα ειναι τα δικια των λαων,
ποιος να τα καθοριζει,
καποια μες τις ντανταδες τους
αλλα να τουρτουριζουν.
Τα βλεπω μες την παγωνια
να επαιτει η μανα
και κλαιω με το δραμα τους
ψαχνω να βρω το σφαλμα.
Παρα πολλα τα νηστικα
στους δρομους τριγυριζουν
και γω πολυ οργιζομαι
οι πονοι μ' ξεχειλιζουν.
Τα χειλη μου παντοτινα
μενουνε ματωμενα
που βλεπω τα μικρα παιδια
στους δρομους πεινασμενα.
Δεν εχω τροπους να ξεσπω
και τα πληρωνει η πενα
γιατι τα φερνουν στη ζωη
κρεατα πεταμενα.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen