ΜΟΝΟΣ.

Τιποτα δεν μου εμεινε σε τουτον δω τον κοσμο

τοσες χιλιαδες ανθρωποι

και γω εχω μεινει μονος.

Μονος μου πινω τον καφε μεσα στο καφενειο

με τις αληθειες γαργαρες πολλους απομακρυνω.

Οι ανθρωποι ειν' αδυνατοι

και θελουν κολακειες,

υποκρισιες και ψεματα -

- τοτε κολλουν σα μυγες.

Μοναχος μου σαν ορφανο

καθομαι κει και κλαιω

την σημερινη καταντια μας

στ' ανθρωπινο το γενος.

Και τον καφε μ' γουλια γουλια

τον πινω σα φαρμακι

μου δινει μια παρηγορια για τη ζωη

που μου 'φυγε με λαθη.

Ο καφες εγινε φαρμακο

και την καρδια ησυχαζει

μα οι γιατροι μου λεν' "οχι πολλους",

τους λεω, "δεν με νοιαζει".

Ποτε δεν συμβιβαζομαι

και παντα υποφερω

μα οι αντιστασεις χανοναι

γιατι ειμαι πλεον γερος.

Τον χαρακτηρα μ' δεν μπορω

με τιποτε ν' αλλαξω

η κοινωνια ας παει εμπρος

και γω ας παω στον ταφο.