Montag, 22. März 2010

ΕΡΗΜΙΑ.

Παω στο ερμο μου χωριο
θυμουμαι κι ολο κλαιω,
την πετρα οπου καθομαι
με δακρυα την καιω.
Πηγαινω εκει στην ερημια
που 'δα το φως της μερας,
η μοναξια το φαρμακο
για χειλια πικραμενα.
Φωναζω να μ' ακουσουνε
τα γνωριμα βουνα μου,
αυτα νιωθω για φιλους μου
αυτα ειν' η οικογενεια μου.
Σ' αυτα λεω τους πονους μου,
λεω τα βασανα μου,
αυτα μονο εμπιστευομαι
κ' ανοιγω την καρδια μου.
Σε καθε μου αναστεναγμο
τα βλεπω και βουρκωνουν,
με αερακι δροσερο
με λουζουν, με μαλωνουν.
Εκει μονος μου καθομαι
κ' ολα τα ξεδιπλωνω,
χωρις την επιφυλαξη
πως αλλους θα πληγωσω.
Κοιτα να δεις πως γινεται
ο ανθρωπος μια μερα,
να επιζητα την ερημια
και τα βουνα παρεα.
Τα ομορφα μου τα βουνα
δεν ξερω αν θα αντεξω
για να τα δω αλλη μια φορα
προτου να ταξιδεψω.

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen