ΑΝΕΧΕΙΑ.

Δεν ειναι ενας και δυο,

δεν ειναι τρεις και πεντε,

ειναι χιλιαδες π' ερχονται

μες τις ψαροκασελες.

Ειναι η μοιρα των φτωχων,

το μαυρο ριζικο τους,

να φευγουν απ' τις χωρες τους

να παν σε ξενους τοπους.

Μητ' ενας απο τους εκατο

δεν θελει για να φυγει

απο τα πατρια χωματα

το φτωχικο καλυβι.

Τους αναγκαζει η ζωη

κ' οι προστυχες συνθηκες

να κλεινουνε τα ματια τους

να φευγουν κρυφα τις νυχτες.

Και οπου τους παει ο ανεμος,

το κυμα τους ξεβρασει

σαν προβατακια αβουλα

συνωστισμος στον φραχτη.

Ετσι εφευγαμε και 'μεις,

συγχρονοι νεοι σκλαβοι

κ' οι κυβερνωντες εκοβαν

ταριφα το κεφαλι.

Αυτο μονο τους ενδιεφερε,

πως πιο πολλους θα διωξουν

και δεν σκεπτοσαν τα χωρια

εδω αν ερημωσουν.

Μπουλουκια μας εστελνανε

στις Γερμανοαυστριες

και στων τραινων τους σταθμους

παιζοσαν τραγωδιες.

Αλλοι επαιρναν τα παιδια,

αλλοι αποχωριζοσαν,

πολλοι γυρισαν μιζεροι,

τα ονειρα τους σκορπια.