Εχω πεσει στη δυσμενεια του Θεου και των ανθρωπων
που αλλαζω καθε μερα περιοχη και καθε τοπο.
Ολομοναχη γυριζω
τα δεινα αντιμετωπιζω
και με χαρτινο μαντιλι
τα ματακια μου σκουπιζω.
Ενας θρηνος η ζωη μου
ασχημη η κατασταση μου
επεσε η υποληψη μου
απ' τη μοιρα τη κακη μου.
Ειμαι σε βαθη σκοταδι
σα να βρισκομαι στον Αδη
σ' αδιεξοδο μπλεγμενη
νιωθω πλεον τελειωμενη.
Και με τους θρηνους συγκινω ψιλα βουνα,
λαγκαδια,
μα ο Θεος αδιαφορος
με το δικο μου δραμα.
Δεν ακουει την παρακληση,
δεν ακουει τις φωνες μου
που εκλεισαν τον λαιμο μου
και εχουν σπασει τις χορδες μου.
Οι θρηνοι συγκλονιζουνε,
γκρεμιζουνε και καστρο
μα εγω εχω τελειως ξεχαστει
σε εναν κρυο ταφο.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen