ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ.

Βρισκομαι σε λαβυρινθο

και διεξοδο δεν βλεπω

Αριαδνη δε με βοηθησε

τον μιτο για να δεσω.

Και ετσι θα πελαγοδρομω

στους σκοτεινους διαδρομους

Μινωταυρους φανταζομαι

σκληρα να με σκοτωνουν.

Αυτα αισθανομαι πως εχω παθει

μες τα υπογεια, μεσα στα βαθη

να 'χα τον μιτο της Αριαδνης

να κραταγα την μια του ακρη!

Πηγα για χαρη της πατριδας

στου Μινωταυρου τα καταφυγια

για να παλαιψω, να τον σκοτωσω,

τους αλλους νεους να γλιτωσω.

Γιατι ο καλος παντα πασχιζει

και την ζωη του γι' αλλους δινει

η καλωσυνη τον διακρινει

καλο θα πραξει και θα φυγει.

Διοτι ο καλος και αγαθος

σηκωνει παντα τον σταυρο

και το νερο που εχει εμπρος

το σπρωχνει προς τον διπλανο.

Ποτε ταγος δεν γινεται

να λεει και να υποκρινεται

μες την αφανεια κρυβεται

και η ψυχη του γδυνεται.

Που βλεπει γυρω του κακους

που τρωνε αδυναμους πολλους,

οχι για να χορτασουνε,

μα θησαυρους να μασουνε.

Για ολους τους απογονους του

κληρονομια στους κλωνους τους

γιατι θα μοιαζουνε σ' αυτους,

τους κωλους θα 'χουνε φαρδιους.

Και ο Θησεας θα βογκα

στον Κατω Κοσμο με εμας

χασαμε την παλικαρια,

ηρωισμο και ιδανικα.