Montag, 18. Januar 2010

ΑΕΤΟΣ.

Ψηλα πεταει ο αετος
μα ολο κατω κοιταζει
κατω υπαρχει η τροφη
κατι θα βρει να φαει.
Κατω ειναι η μανα του
που θα τον αγκαλιασει
αυτη του δινει τη ζωη
αυτη τον αγαπαει.
Η γη ειναι που μας συντηρει
και ολα μας τα προσφερει
και με απωτερο σκοπο
το καθε σωμα παιρνει.
Αυτο το ξερει ο αετος
και θελει ν' αποδρασει
και ισως πιστευει απο τη γη
μια μερα να το σκασει.
Μ' αυτο δεν ειναι ευκολο,
η μανα δεν αφηνει,
σ' αυτην χρωστα την υπαρξη
στη γη παλι τη δινει.
Και ο ανθρωπος το προσπαθει
εξω απ' τη γη να φυγει,
μα τζαμπα παν' οι κοποι του
η γη δεν τον αφηνει.
Γιατι εχει χρεος προς αυτην,
πρεπει να το ξοφλησει
αυτη θελει την υλη του
οταν θα ξεψυχησει.
Γι' αυτο και ο ερμος αετος με την περηφανια του
ψαχνει να βρει ψηλα φωλια ν' αφησει τα αυγα του.
Μα ειν' της γης το χωμα
μαγνητης δυνατος
πιανει το καθε σωμα
και μεσα το αγκαλιαζει
το λαδι του να παρει.

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen